Autor, SPENCER J. QUINN • 1 LIPCA 2023 R

(Poszukaj najnowszego wydania, które zostanie opublikowane przez Institute of Historical Review jeszcze w tym roku).

• Wymuszona wojna
  David Hoggan
  Institute for Historical Review, 1989

Konflikt między Warszawą a Berlinem stał się w 1939 r. pretekstem do realizacji przestarzałej angielskiej polityki równowagi sił. Doprowadziło to do bezsensownej, wyniszczającej wojny przeciwko Niemcom. Jak się okazało, każdy aliancki żołnierz Zachodu nieświadomie walczył o ekspansję bolszewizmu, a jednocześnie podkopywał bezpieczeństwo każdego zachodniego narodu. Nigdy nie dokonano tak wielu poświęceń dla sprawy tak niegodziwej.— David Hoggan, Wymuszona wojna

WSTĘP

Najlepszy papierek lakmusowy dla dzisiejszej dysydenckiej prawicy powinien zawierać tylko jedno pytanie: czy prawica wygrała drugą wojnę światową w Europie?

Jeśli odpowiesz twierdząco, najprawdopodobniej nie jesteś dysydentem. Jeśli odpowiesz, że nie, najprawdopodobniej tak. W tym przypadku stopnie nie mają znaczenia — podobnie jak intencje. Można wyznawać świętą niewinność nazistów w obliczu ich ludobójczych wrogów, albo można przypisywać wszystkie okrucieństwa przypisywane nazistom i wspierać ich mimo wszystko. Dysydent. Z drugiej strony, można dokładnie rozważyć działania obu stron i dojść do wniosku, że naziści mieli nieco więcej racji niż alianci. Nieważne. Dysydent.

Z pewnością podobne pytania dotyczące podobnych wojen mogą stać się podobnymi papierkami lakmusowymi. Obywatele radzieccy, którzy wierzyli, że Biali powinni byli pokonać Czerwonych w rosyjskiej wojnie domowej, byli jednym z przykładów. Dzisiejsi południowi nacjonaliści, którzy wierzyli, że zła strona wygrała wojnę secesyjną, to inni. Ale najbardziej znaczące pytanie dotyczy drugiej wojny światowej, ponieważ ten konflikt był najbardziej destrukcyjny, dotknął większość ludzi i wywarł najgłębszy wpływ na cywilizację zachodnią.

Tak więc, aby być dysydentem, najprawdopodobniej potrzebny jest poziom zrozumienia historii, który sięga znacznie głębiej (choć niekoniecznie szerzej) niż poziom przeciętnego wykształconego człowieka. Praca Davida Hoggana z 1961 r. The Forced War: When Peaceful Revision Failed przedstawia to historyczne zrozumienie tak wszechstronnie, że powinno być prawie niemożliwe, aby ktokolwiek podpisał się pod jego tezą i nie został dysydentem.

Wymuszona wojna skutecznie przedstawia niemiecki punkt widzenia w okresie poprzedzającym II wojnę światową. Mówiąc dokładniej, pokazuje niedostatek dobrych powodów (a w rzeczywistości mnóstwo złych powodów), dla których Anglia, aw szczególności Polska, opierały się uporczywym próbom Adolfa Hitlera, by pokojowo zrewidować mapę Europy Środkowej. Celem Hitlera było naprawienie błędów traktatu wersalskiego, a czyniąc to, służyło uzasadnionym interesom narodu niemieckiego. Wymuszona wojna dotyczy wyłącznie wydarzeń, których kulminacją była inwazja Niemiec na Polskę, którą można postrzegać jako konflikt odrębny od światowej pożogi, która nastąpiła po niej.

Historia sprowadza się do serii decyzji i działań podejmowanych przez ludzi w Berlinie, Londynie i Warszawie, z Rzymem, Waszyngtonem, Moskwą, Pragą i Paryżem działającymi mniej więcej z boku. Jedno działanie wpływa na kolejne i kolejne, i tak dalej. W pewnym sensie The Forced War jest szerszą i głębszą wersją przełomowego tomu AJP Taylora z 1961 roku, The Origins of the Second World War , do którego Hoggan często się odwołuje. Obie te prace odmawiają demonizowania Adolfa Hitlera i nazistów (lub psychoanalizy ich do szaleństwa). Zamiast tego przedstawiają ich jako racjonalnych, etnonacjonalistycznych faszystów, którzy z pewnością popełniali błędy, ale najczęściej robili to dobrze i mieli sprawiedliwość po swojej stronie. W obu pracach poświęconych pokojowej rewizji Europy Środkowej w latach trzydziestych XX wieku dokonano wiele.

Podczas gdy Taylor rezerwuje trochę miejsca na moralną krytykę Hitlera, Hoggan prawie jej nie oferuje. Zamiast tego skupia się na jednej osobie, którą uważa za najbardziej winną niepotrzebnego wywołania najbardziej niszczycielskiej wojny w historii: brytyjskiego ministra spraw zagranicznych Lorda Halifaxa. Opisany przez Hoggana jako „jeden z najbardziej pewnych siebie, bezwzględnych, sprytnych i świętoszkowatych dyplomatów, jakich świat kiedykolwiek widział”, Halifax wyłania się ze stron Wymuszonej wojny jako złoczyńca par excellenceXX wieku i później. Jako dominująca osobowość w rządzie premiera Neville’a Chamberlaina, wydawał się żywić złośliwą nienawiść do Niemców i do Niemiec. Był również zdecydowany na wojnę, gdy tylko Hitler zaczął rozszerzać granice swojego narodu i zwiększać wpływy na kontynencie, poczynając od Anschlussu Austrii w marcu 1938 roku. Halifax czuł, że wojna jest nieunikniona, co usprawiedliwiało każdą podstępną taktykę, którą zastosował, by sprowokować Niemcy i do tego Polska. Rzeczywiście, jeśli analiza Hoggana jest choćby częściowo poprawna, jest to nic innego jak parodia, że ​​Halifax nie jest oczerniany tak, jak Hitler 80 lat po wojnie.

Oczywiście nienawiść jednego człowieka byłaby niewielka, gdyby traktat wersalski z 1919 r. nie zmącił mapy Europy. Traktat pogwałcił wszystko, co wiemy o nacjonalizmie, i zmienił granice, aby uczynić je zarówno etnicznie nieorganicznymi, jak i ostatecznie niewykonalnymi. Najboleśniejszym punktem okazało się oczywiście Wolne Miasto Gdańsk, w większości zamieszkane przez Niemców, które było teraz otoczone terytorium Polski i znajdowało się pod słabą kontrolą Ligi Narodów. Hitler bardzo pragnął ponownego włączenia go do Rzeszy:

Ostateczne warunki traktatu dały Polsce znacznie więcej, niż na to zasługiwała i znacznie więcej, niż powinna była żądać. Większość Prus Zachodnich, które w ostatnim spisie ludności miały większość niemiecką, została poddana Polsce bez plebiscytu, a później najbogatsza przemysłowa część Górnego Śląska została przekazana Polsce, mimo że Polacy przegrali tam plebiscyt. Utworzenie protektoratu Ligi dla narodowej społeczności niemieckiej Gdańska było posunięciem katastrofalnym; wolny port dla Polski w Gdańsku pod panowaniem niemieckim byłby znacznie bardziej sprawiedliwy. Do głównych błędów traktatu należało utworzenie Korytarza, utworzenie tzw. Wolnego Miasta Gdańska oraz cesja części Górnego Śląska na rzecz Polski. Błędy te popełniono na korzyść Polski i na niekorzyść Niemiec, ale były one szkodliwe zarówno dla Niemiec, jak i dla Polski. Trwały pokój na pograniczu niemiecko-polskim był w tych warunkach niemożliwy do osiągnięcia.

Niestety, polski minister spraw zagranicznych Józef Beck zdawał się brać sobie te dary trochę za bardzo do serca. Według Hoggana Beck był zachwycony fałszywym przekonaniem, że regiony, które traktat wersalski wszczepił Polsce, zawsze należały do ​​Polski – pomimo ich niemieckiej większości i wielowiekowej niemieckiej obecności. To skłoniło go do obrony tych przejęć za wszelką cenę, pomimo hojnych ofert Hitlera i prób pokojowej rewizji. Oczywiście byłoby samobójstwem, gdyby Beck zrobił to sam, ponieważ do czasu ponownego uzbrojenia Niemiec w 1935 r. Polska liczyła mniej więcej połowę ludności Niemiec, była mniej uprzemysłowiona i nie miałaby z nią szans w wojnie . Tylko dzięki obietnicom wsparcia militarnego ze strony Halifaxa w przypadku niemieckiej inwazji Beck poczuł się na tyle bezczelny, by przeciwstawić się Hitlerowi.

Polski sprzeciw wobec Hitlera w kwestii gdańskiej nie nastąpił, dopóki brytyjscy przywódcy nie rozpoczęli energicznej polityki okrążania, mającej na celu zdławienie Rzeszy Niemieckiej. Jest bardzo mało prawdopodobne, aby polscy przywódcy przeciwstawili się Hitlerowi, gdyby nie oczekiwali wsparcia brytyjskiego. Polscy przywódcy już od września 1938 r. otrzymywali zapewnienia, że ​​przywódcy brytyjscy poprą ich przeciwko Hitlerowi w Gdańsku.

Innym, choć drugorzędnym, elementem tej historii jest to, jak prezydent USA Franklin Delano Roosevelt i jego podżegający do wojny ambasador pół-żyd William Bullitt czaili się w tle, nieustannie podsycając atmosferę polityczną sprzyjającą wojnie z Niemcami – ale tak dyskretnie, jak to tylko możliwe, ponieważ amerykańska opinia publiczna nie miał apetytu na drugą silną interwencję w Europie. Już 7 listopada 1937 r. Roosevelt oświadczył francuskiemu Charg é d’Affaires Julesowi Henry’emu, że jest zainteresowany obaleniem Hitlera.

Rok później polski dyplomata w Waszyngtonie Jerzy Potocki poinformował, że poinformował go o tym Bullitt

. . . Prezydent Roosevelt był zdecydowany wciągnąć Amerykę do następnej wojny europejskiej. Bullitt wyjaśnił Potockiemu obszernie, że cieszy się szczególnym zaufaniem prezydenta Roosevelta. Bullitt przewidział, że w Europie wkrótce wybuchnie długa wojna, a „o Niemczech i ich kanclerzu, Adolfie Hitlerze, wypowiadał się z niezwykłą gwałtownością i gorzką nienawiścią”. Zasugerował, że wojna może trwać sześć lat i opowiadał się za toczeniem jej do punktu, w którym Niemcy nigdy nie będą w stanie się podnieść.

Potocki nie podzielał entuzjazmu Bullitta i Roosevelta do wojny i zniszczenia. Zapytał, jak mogłaby wybuchnąć taka wojna, skoro wydawało się niezwykle mało prawdopodobne, aby Niemcy zaatakowały Wielką Brytanię lub Francję. Bullitt zasugerował, że może wybuchnąć wojna między Niemcami a jakimś innym mocarstwem i że mocarstwa zachodnie będą interweniować w takiej wojnie. Bullitt uważał ewentualną wojnę sowiecko-niemiecką za nieuniknioną i przewidział, że Niemcy po wyniszczającej wojnie w Rosji skapitulują przed mocarstwami zachodnimi. Zapewnił Potockiego, że Stany Zjednoczone wezmą udział w tej wojnie, jeśli Wielka Brytania i Francja wykonają pierwszy ruch.

Jak można się było spodziewać, The Forced War zanurza się w wielu dyplomatycznych i politycznych szczegółach późnych lat trzydziestych. Nie każdy cycek w książce prowadzi do tatuażu, ale większość tak robi, demonstrując istną salę gimnastyczną dyplomatycznych kostek domina, które obowiązywały w tamtym czasie. Hoggan na szczęście utrzymuje historyczne spotkania i korespondencję tak zwięźle, zwięźle i na temat, jak to tylko możliwe, i z bardzo małą liczbą styków. To pozwala mu spakować swoją książkę z wystarczającą ilością codziennych i najdrobniejszych szczegółów, aby naprawdę przewracała strony. Dwie trzecie historii liczącej 320 000 słów (to prawie Don Kichotnawiasem mówiąc, Hoggan wciąż omawia wydarzenia z połowy sierpnia 1939 roku. Oznacza to, że poświęcił około jednej trzeciej swojego opus magnum ostatnim dwóm tygodniom przed niemiecką inwazją na Polskę.

Jest to książka pełna wydarzeń, delikatnie mówiąc. I to też jest dobre – intrygi, dźganie w plecy, bohaterstwo, zimne stopy i teatralność są tam. Tak samo jak wszystkie kłamstwa i pomyłki. Niektóre z nich sprowadzają się do omylnych istot ludzkich uprawiających politykę jak zwykle (na przykład wahające się poparcie Włoch dla Niemiec w sierpniu 1939 r.), Ale wiele z nich sprowadza się do tego, co Hoggan przypisuje nieczystej grze. A głównym sprawcą był trójstronny układ Halifax-Beck-Roosevelt, który wymusił wojnę na stosunkowo niewinnych nazistowskich Niemczech.

To, co następuje w częściach 2 i 3 tej recenzji, jest nie tyle oceną całości Wymuszonej wojny, ile przedstawieniem dowodów potwierdzających tezę Hoggana – dowodów, które okażą się nieocenione w dzisiejszej sprawie dysydentów. Dowody te dzielą się na trzy kategorie:

1. Lord Halifax podstępnie wmanipulował Polskę i Niemcy w wojnę.
2. Polska zasłużyła na napaść, odmawiając negocjacji w sprawie Gdańska i znęcając się nad swoją niemiecką mniejszością.
3. Hitler pragnął pokoju i szczerze troszczył się o naród niemiecki.

Hoggan na początku Wojny wymuszonej twierdzi , że Lord Halifax, mimo że nominalnie był brytyjskim ministrem spraw zagranicznych, w rzeczywistości kontrolował brytyjską politykę zagraniczną na kontynencie europejskim – a nie premier Neville Chamberlain. Co więcej, Halifax od początku miał pogardę dla rewizjonistycznych celów Hitlera wobec narodu niemieckiego, który został wyraźnie skrzywdzony przez traktat wersalski z 1919 roku. Podczas spotkania w marcu 1938 r. z ambasadorem Niemiec Joachimem von Ribbentropem Halifax nietrafnie porównał Anschluss — pokojowe ponowne włączenie etnicznie niemieckiej ludności Austrii do Rzeszy — do hipotetycznego wypowiedzenia wojny Belgii przez Brytyjczyków.

Fakt, że Austria była częścią Niemiec przez ponad tysiąc lat i że austriaccy ustawodawcy głosowali za przystąpieniem do Niemiec po I wojnie światowej, nie miał dla niego żadnego znaczenia. W związku z tym nie uznał Anschlussu za akt wyzwolenia narodu austriackiego od znienawidzonego marionetkowego reżimu.

W okresie poprzedzającym aneksję przez Niemcy Sudetów w Czechosłowacji jesienią 1938 r., oficjalna postawa Brytyjczyków zaczęła się zmieniać przeciwko Niemcom i opowiadać się za znacznie bardziej opresyjnym i morderczym reżimem sowieckim. William Strang z brytyjskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych uzasadnił to stwierdzeniem, że w przeciwieństwie do nazizmu komunizm „wyrasta, choć bardzo odlegle, od idei moralnej, mianowicie idei, że człowiek nie może być wyzyskiwany przez człowieka dla własnej korzyści”. Ten błąd – polegający na braniu komunistów za słowo, a nie za czyn – był często powtarzany przez Halifaxa, który widział większe niebezpieczeństwo we wschodzących Niemczech, które nie zabiły milionów w czasie pokoju, niż we wschodzącym Związku Radzieckim, który to zrobił. W sierpniu 1938 Halifax . . .

. . . zapewnił Polaków, że Wielka Brytania jest zainteresowana wsparciem ich w zapobieganiu zmianom w Gdańsku. Dla Polaków było oczywiste, że ta wolta była oznaką determinacji Brytyjczyków do zorganizowania koalicji przeciwko Niemcom w jakimś terminie po kryzysie czeskim i że zdaniem Brytyjczyków Polska byłaby bardzo przydatna w tworzeniu takiego frontu.

Jesienią 1938 roku Strang wymyślił również fałszywą pogłoskę o wojowniczych planach Hitlera wobec Polski, aby podważyć wszelkie stosunki między dwoma narodami. Ale to nie była tylko Polska. Hoggan opowiada, jak Halifax starał się uniemożliwić pokojowe stosunki między Niemcami a Francją, Włochami i Czechosłowacją. I to z pełną świadomością — jak zanotowano w jego rozmowie z amerykańskim ambasadorem Josephem Kennedym w październiku 1938 r. — że Hitler nie pragnął wojny z Anglią. Jednak przez cały rok 1938 Halifax i Chamberlain naciskali na produkcję tysięcy ciężkich bombowców dalekiego zasięgu, których jedynym celem było bombardowanie niemieckich celów cywilnych.

Co więcej, nie tylko Strang rozpowszechniał fałszywe plotki. W drugiej rozmowie z Kennedym Halifaxem

. . . namalował ponury obraz stosunku Hitlera do Wielkiej Brytanii. . . przekazał także Kennedy’emu wiele niewiarygodnych informacji na temat rzekomego stosunku Hitlera do szeregu bieżących problemów kontynentalnych. Kilka tygodni później oświadczył Kennedy’emu, że Hitlera trawiła żarliwa nienawiść do Anglii i że ma plan rozerwania Związku Radzieckiego na strzępy wiosną 1939 roku. Cel tych oszukańczych taktyk był oczywisty. Halifax ćwiczył swoje talenty dyplomatyczne, przygotowując się do brytyjskiego ataku na Niemcy. Oddawał się także łatwemu zadaniu dolania oliwy do niechęci amerykańskich przywódców do Niemiec.

Dziwna troska Halifaxa o pomyślność Związku Radzieckiego zamroczyła włoskiego premiera Benito Mussoliniego na tyle, że zakwestionował jego mądrość w bezpośredniej rozmowie z Chamberlainem podczas wizyty brytyjskiego premiera w Rzymie w styczniu 1939 roku. Il Duce uważał, całkiem słusznie, że upadek komunizmu będzie dobrą rzeczą dla narodu rosyjskiego. Chamberlain najwyraźniej się z tym nie zgadzał i spędzał większość swojego czasu we Włoszech, aby zastraszyć Włochów, aby nie stanęli po stronie Hitlera w przypadku wojny.

Po nieustannym rozsiewaniu plotek o wojennych ambicjach Hitlera w czasie kryzysu czeskiego (i ignorowaniu tego, że Polska również najechała Czechosłowację i zdobyła w tym czasie Okręg Cieszyński), Halifax prywatnie przyznał ambasadorowi brytyjskiemu Neville’owi Hendersonowi na początku 1939 r., że „. . . pogłoski i obawy ucichły i nie jest jasne, czy rząd niemiecki planuje intrygi w jakiejś konkretnej dzielnicy”. Halifax zauważył, że oznaczało to „negatywną poprawę sytuacji”. Reagując na rozczarowanie Halifaxa zdolnością Hitlera do pokojowego zdobycia terytorium, Hoggan ironicznie zauważa, że:

[t] on Brytyjczycy rządzili milionami obcych ludów na całym świecie na mocy nagiego podboju. Było oczywiste, że brytyjscy przywódcy nie docenili zdolności Hitlera do rozwiązywania trudnych problemów bez rozlewu krwi. Najwyraźniej woleli własne metody. Halifax powiedział ambasadorowi Niemiec Dirksenowi 15 marca 1939 r., Że rozumie zamiłowanie Hitlera do bezkrwawych zwycięstw, ale obiecał niemieckiemu dyplomacie, że następnym razem Hitler będzie zmuszony do rozlewu krwi.

Mniej więcej w tym czasie Halifax przygotował przemówienie dla Chamberlaina, w którym premier fałszywie oświadczył, że Hitler zamierza podbić świat. Mniej więcej w tym samym czasie Halifax wymyślił coś, co stało się znane jako „mistyfikacja Tilei”, w ramach której Virgil Tilea, pozbawiony skrupułów rumuński minister w Londynie, został skutecznie przekupiony w celu szerzenia kłamstw, że Hitler zamierzał „przejąć kontrolę nad całą rumuńską gospodarką”. Wkrótce potem Halifax bezczelnie wykorzystał tę mistyfikację jako pretekst do namawiania Sowietów do przyłączenia się do antyniemieckiego sojuszu.

Na szczęście histeria wywołana przez Tileę dość szybko opadła, ale napięcia wokół Gdańska pozostały. Po wojnie doradca Halifaxa, Sir Samuel Hoare, przyznał, że Halifax potrzebował pretekstu do przeciwstawienia się Niemcom innego niż nieistniejąca potrzeba frontu obronnego, a Polska i jej roszczenia do Gdańska były tym. Sam Strang przyznał, że jakikolwiek dobry argument przeciwko wplątaniu Europy w wojnę o Polskę nie zostałby wysłuchany w gabinecie Halifaxa, ponieważ „nasi ludzie podjęli decyzję”.

Jeśli to nie jest dowód pragnienia Halifaxa do wojny z Niemcami, to nie wiem, co nim jest.

Szowinizm Józefa Becka

Choć wydaje się to fantastyczne, rozległa sieć oszustw utkana przez tak potężną osobę jak Lord Halifax nie pogrążyłaby Europy w autodestrukcyjnej wojnie, gdyby nie upór i ego polskiego ministra spraw zagranicznych Józefa Becka.

Hoggan rozpoczyna Wojnę wymuszoną omówieniem różnych odmian polskiego nacjonalizmu w okresie międzywojennym. To, co odróżniało poprzednika Becka, Józefa Piłsudskiego, od innych przywódców myśli tamtych czasów, to jego twierdzenie, że Polska jest potencjalnie wielką potęgą i nadal musi się nią stać. To poszukiwało szczęśliwego środka między dumą narodową a realizmem. Po pierwszej wojnie światowej Polska nie była tak naprawdę mocarstwem wielkim, lecz średnim, któremu traktat wersalski narzucił atrybuty wielkości – przynajmniej w sensie geograficznym. Piłsudski zdawał się to dostrzegać i prowadził stosunkowo rozważną politykę zagraniczną wobec Niemiec podczas swojej kadencji jako de factogłowa stanu. Od 1933 do 1935 roku planował wojnę prewencyjną przeciwko wciąż rozbrojonym Niemcom, aż do wysłania okrętu wojennego w celu wysadzenia polskich żołnierzy do Gdańska w marcu 1933 roku (nieco ponad miesiąc po dojściu Hitlera do władzy) i koncentracji wojsk w tak zwany Korytarz Polski, pas ziemi oddzielający północne Niemcy od Prus Wschodnich. Wyczuwając jednak rosnącą siłę Niemiec i wątpliwe wsparcie ze strony innych mocarstw kontynentalnych, jego ostatnią decyzją polityczną przed śmiercią było nie sprzeciwianie się posunięciu Hitlera, by przeciwstawić się traktatowi w marcu 1935 r.

Protegowanemu Piłsudskiego, Józefowi Beckowi, brakowało jednak tego zdrowego rozsądku i oparł się wszelkim próbom zbliżenia Hitlera do Gdańska, gdy poczuł, że ma brytyjski czek in blanco w tylnej kieszeni. W jego mniemaniu Polska była już wielkim mocarstwem, które nie musi być popychane przez Niemcy, jak Austria i Czechosłowacja. Beck również niewiele zrobił, gdy jego ludzie, od rządu w dół, uciskali, zastraszali, a czasami brutalizowali swoją niemiecką mniejszość. W Wymuszonej wojnie Hoggan opisuje wiele zniewag i zniewag wymierzonych Niemcom i Niemcom przez Polaków w latach 1933-1939 – nie mówiąc już o jawnej dyplomatycznej zdradzie Niemiec przez Becka – do tego stopnia, że ​​usprawiedliwiały one ostateczną inwazję Hitlera.

Kiedy Hitler ogłosił remilitaryzację Nadrenii w marcu 1936 roku, pierwszym posunięciem Becka była obietnica Francuzom, że dokona inwazji na Niemcy, jeśli Francuzi wypowiedzą wojnę. Podczas gdy w tym czasie Gdańsk znajdował się pod chwiejną władzą Ligi Narodów – co oznaczało, że zgodnie z prawem Polska miała takie same prawa do miasta jak Niemcy – Beck wysłał pułkownika Marjana Chodackiego do Gdańska, aby publicznie ogłosił polskie plany wchłonięcia miasta. W międzyczasie Polska stosowała represyjne środki gospodarcze (takie jak nadmierne podatki akcyzowe) wobec niemieckich Gdańszczan, co tym bardziej skłoniło ich do ponownego zjednoczenia z Niemcami.

Do 1938 roku napięcie narosło do tego stopnia, że ​​coraz większą rolę odgrywały akty przemocy. Spotkania protestacyjne, częściej niż inne dotyczące wyimaginowanych krzywd, organizowały grupy nacisku w okolicznych miastach Polski. Niezmiennie kończyły się okrzykami: „Chcemy maszerować na Gdańsk!” i z morderczym hasłem: „Zabijać hitlerowców!”

I na Gdańsku się nie skończyło. Ponad milion Niemców w Polsce musiało stawić czoła różnym formom uprzedzającej dyskryminacji, w tym wrogiej prasie, masowym aresztowaniom, bojkotom, wywłaszczeniom gruntów i „środkom degermanizacyjnym polskich rozporządzeń granicznych”. Beck odmówił kiwnięcia palcem, aby to powstrzymać.

Kolejnym cierniem we wrażliwej łapie Polski było wykluczenie ich z konferencji monachijskiej we wrześniu 1938 r. Beck uznał to za zniewagę i przez długi czas żywił do niej urazę. Niemniej jednak, wkrótce po omówieniu warunków, w jakich Polska zaatakuje Niemcy, miał czelność poprosić ambasadora Niemiec Hansa Moltke o wsparcie Niemiec w przypadku sowieckiej inwazji ze wschodu. Hitler, wciąż optymistycznie nastawiony do pokoju, zastosował się.

Poniższe akapity ilustrują dokonaną przez Hoggana ocenę komplikacji nękających stosunki niemiecko-polskie w 1938 r.:

Hitler miał wówczas trudności z zapobieżeniem poważnemu kryzysowi polsko-niemieckiemu z powodu brutalnego traktowania Niemców przez polskie władze okupacyjne w powiecie cieszyńskim. Większość przywódców niemieckich uważała, że ​​Polacy zajęli zbyt duże terytorium etniczne Niemców w okolicach Cieszyna. Marszałek Göring doradził sekretarzowi stanu Weizsäckerowi, że terytorium poza Cieszynem, wzdłuż południowo-wschodniej niemieckiej granicy śląskiej, nie powinno trafiać do Polski, chyba że Polska zgodzi się poprzeć powrót Gdańska do Niemiec. Opowiadał się za zdobyciem terytorium dla Niemiec lub zatrzymaniem go dla Czecho-Słowacji, gdyby Polacy odmówili. Eksperci niemieckiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych byli skłonni zgodzić się z Göringiem i postanowiono dołożyć starań, aby trzymać Polaków z dala od przemysłowego centrum Witkowitz, i z biednego małego Oderberga w pobliżu źródeł Odry. Göring był dokładnie przesłuchiwany przez Weizsäckera w sprawie wszystkich jego ostatnich rozmów z polskimi przedstawicielami.

Polski ambasador Lipski był zły, gdy odkrył postawę niemieckiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych w sprawie Oderberga. Upierał się Ernstowi Wörmannowi, szefowi Wydziału Politycznego w niemieckim Ministerstwie Spraw Zagranicznych, że zarówno Hitler, jak i Göring obiecali Polsce to strategiczne miasto. Wörmann, który znał postawę Göringa, nie chciał w to uwierzyć i przypomniał Lipskiemu, że Oderberg był w przeważającej mierze Niemcem. Lipski nie chciał być pod wrażeniem. Ostrzegł Wörmanna, że ​​oficjalny raport z tej rozmowy skomplikuje stosunki niemiecko-polskie i dodał, że napisze w tej sprawie do Becka prywatny list. Kopie oficjalnych raportów trafiły do ​​prezydenta Mościckiego, a za jego pośrednictwem do innych polskich przywódców. Implikacja była jasna. Polska była zdecydowana zająć stanowisko w sprawie Oderberga.

Hoggan wyjaśnia również, że przez cały rok 1938 i do marca 1939 (kiedy był pewien brytyjskiego poparcia) Beck instruował Lipskiego, aby udawał przed Niemcami, jeśli chodzi o Gdańsk; ani przez chwilę nie zamierzał w tej sprawie poważnie negocjować. Następnie, 20 marca, Beck częściowo zmobilizował armię polską i zagroził Niemcom wojną, aby Gdańsk nie dostał się w ręce niemieckie. Plany inwazji na Niemcy zostały rozesłane do sił zbrojnych. Tymczasem Hitler w ogóle nie zareagował militarnie.

Hoggan zauważa, jak ego i niepewność Becka wpłynęły na tę decyzję. Zrobił swój ruch przed podpisaniem anglo-polskiej umowy, bo nie chciał wyjść na pionka Brytyjczyków. Jeśli już, omamiony minister żywił marzenia o podboju, przyznając kiedyś Ribbentropowi, że ma nadzieję, że pewnego dnia odzyska Kijów i dotrze do Morza Czarnego. W maju ogłosił, że Niemcy są śmiertelnym wrogiem Polski. 4 sierpnia jego rząd wystosował ultimatum, które groziło głodem Gdańska i przejęciem go spod kontroli Ligi. Również w sierpniu w polskiej prasie ujawniono, że „polskie oddziały nieustannie przekraczały granicę niemiecką w celu niszczenia niemieckich instalacji wojskowych i przewożenia do Polski skonfiskowanego niemieckiego sprzętu wojskowego”. Wojska polskie bezprawnie zajęły kilka gdańskich instalacji,

Ostatnią kroplą było zakończenie przez Becka wszelkich negocjacji w sprawie Gdańska i pełna mobilizacja polskich sił zbrojnych do końca sierpnia.

Jeśli jest jedna wada Wymuszonej wojny , to jest to nieco mniej przekonująca relacja Hoggana na temat „brutalnego traktowania Niemców” przez Polaków. Wspomina o tym często, ale zbyt często zagłębia się w to bez twardych liczb, które mogłyby być przydatne dla dzisiejszych dysydentów. Może numery nie były dla niego dostępne?

Oto niektóre z tego, co oferuje Hoggan:

• „Fala prześladowań Niemców mieszkających w Polsce osiągnęła punkt kulminacyjny w„ Czarnej Niedzieli Palmowej ”w Łodzi 9 kwietnia 1933 r. Niemieckie mienie zostało zniszczone, a miejscowi Niemcy doznali pobić i upokorzeń”.
• W raporcie z września 1938 r. o skutkach Anschlussu w Polsce ambasador Moltke odnotował, że „coraz większa liczba Niemców była skazywana przez sądy polskie na kary więzienia za takie rzekome uwagi, jak: »Führer musiałby tu wszystko wyprostować« lub „wkrótce przyjdzie kolej na Polskę”.
• Na początku października 1938 r. „. . . Polacy rozpoczęli praktycznie niewypowiedzianą wojnę z niemieckimi mieszkańcami Ziemi Cieszyńskiej”. Obejmowało to zmuszanie niemieckich rodziców do posyłania dzieci do polskich szkół, grożenie niemiecko-polskim profesjonalistom bezrobociem, jeśli nie będą prowadzić działalności w języku polskim, zamrażanie aktywów niemieckich banków, arbitralne zwolnienia niemieckich pracowników oraz obniżanie emerytur i pensji państwowych niemieckich Polaków.
• W lutym 1939 r. polski rząd skonfiskował około 32 000 hektarów ziemi (~ 79 000 akrów) obywatelom niemieckim na mocy nowego prawa, które nie karało tak bardzo polskich właścicieli ziemskich. Hoggan uważa, że ​​to prawo było „dogodnym narzędziem do zubożenia Niemców”.
• Do czasu niemieckiej inwazji na Polskę we wrześniu Hoggan stwierdza, że ​​„wiele tysięcy” niemieckich Polaków (których nazywa „bezbronnymi zakładnikami”) zostało zabitych w Polsce w wyniku antyniemieckiej histerii, która ogarnęła ten kraj. Zwiększyły się przypadki okaleczeń, tortur i masowych aresztowań. Niemcy byli siłą wysiedlani z granicy niemieckiej i maszerowali w głąb Polski. Masakry Niemców miały miejsce także po inwazji.

Być może z perspektywy czasu można powiedzieć, że wydanie rozkazu inwazji na Polskę było błędem ze strony Adolfa Hitlera. Na podstawie nadmiaru dowodów nie można jednak powiedzieć, że było to nierozsądne działanie. Jeśli już, Wymuszona wojna skłania nas do pytania, dlaczego Hitlerowi zajęło to tyle czasu.

Optymizm Adolfa Hitlera

Wspólny wątek łączący większość, jeśli nie wszystkie, działań i wypowiedzi Adolfa Hitlera w całej Wojnie wymuszonejjest etnocentryzmem. Żywił głęboką identyfikację z narodem niemieckim i, w mniejszym stopniu, uznanie dla odrębnych, nieniemieckich (lub niearyjskich) ludów europejskich. Od samego początku Hitler dążył do naprawienia krzywd wyrządzonych narodowi niemieckiemu przez twórców traktatu wersalskiego. Oznaczało to, że w 1933 roku ponad dziesięć milionów etnicznych Niemców w politycznych państwach narodowych Czechosłowacji, Austrii, Polski i Litwy zostało pozbawionych prawa do samostanowienia i zmuszono ich do zniesienia obcych rządów. Oprócz kierowania ożywieniem gospodarczym Niemiec podczas Wielkiego Kryzysu i przywrócenia Niemcom statusu wielkiego mocarstwa, sprowadzenie tych ludzi z powrotem do Rzeszy, gdzie należeli (i w większości przypadków chcieli być), miało dla Hitlera ogromne znaczenie.

Ale Hitler starał się to zrobić pokojowo i depcząc jak najmniej palców u nóg. W Wymuszonej wojnie Hoggan pozwala, aby zapis historyczny mówił sam za siebie, aby oczyścić Hitlera z zarzutu, że chciał podbić świat. Niemcy sudeccy, Niemcy w Austrii i Polsce oraz w Kłajpedzie, który został zajęty przez Litwę w 1920 r. z pogwałceniem Ligi Narodów, cierpieli ucisk i upokorzenie jako obywatele drugiej kategorii pod wrogimi rządami. Hitler zajmował się pilnym problemem swojego ludu i nie był zainteresowany włączeniem pod swoje rządy członków grupy obcej, takich jak Polacy, Czesi i Słowacy. Mówił to wiele razy. Czy tak powiedziałby oszalały na punkcie władzy zdobywca?

Ponadto w styczniu 1937 r. Hitler poinstruował marszałka Hermanna Göringa, aby nalegał na polskiego ministra spraw zagranicznych Becka, aby Niemcy nie miały żadnych planów dotyczących Korytarza Polskiego ani żadnej innej części Polski w tej sprawie i nie zawrą sojuszu ze Związkiem Radzieckim. tak jak Niemcy zrobiły to w 1922 roku w Rapallo we Włoszech. W zamian liczył na podobne ustępstwa ze strony Polaków (takich jak Gdańsk, który nawet oficjalnie nie był częścią Polski). Teraz albo było to mądre posunięcie, albo nie, biorąc pod uwagę, jak Polacy nie byli uczciwi i znęcali się nad swoją niemiecką mniejszością. Tak czy inaczej, zmusza czytelnika do pytania, czy zachowanie Hitlera było zgodne z zachowaniem współczesnego Czyngis-chana.

Niemal za każdym razem, gdy nazwisko Hitlera pojawia się na stronie (co zdarza się często), Hoggan zmusza nas do zadawania takich pytań. I za każdym razem coraz trudniej jest odpowiedzieć w sposób zgodny z przyjętą narracją, która przedstawia Hitlera jako złego i szalonego.

Jeśli w „Wojnie wymuszonej” czai się jakakolwiek krytyka Hitlera , to jest ona niezwykle łagodna – jeśli wolisz, pochwal ją lekkim potępieniem. Tak, Hitler nie docenił możliwości militarnych Związku Radzieckiego. Z drugiej strony, podobnie jak prawie wszyscy w Europie Zachodniej i Środkowej. Po wszystkich krwawych czystkach i terrorze głodu lat trzydziestych, kto mógł wyobrazić sobie Armię Czerwoną jako kolosa, którym się okazała? Hoggan ma również kilka ciekawych rzeczy do powiedzenia na temat niektórych dyplomatów Hitlera, zwłaszcza Hansa Moltke, ambasadora Niemiec w Polsce.

Jednak najbardziej konsekwentna krytyka Hoggana dotyczy charakteru Hitlera. Der Führer był optymistą aż do granic naiwności. Nie zdawał sobie sprawy, dopóki nie było za późno, że lord Halifax był wężem w trawie, który zamierzał okrążyć Niemcy. Nie zdawał sobie też sprawy, że Józef Beck był przez cały czas wrogiem i ani razu nie negocjował w dobrej wierze w sprawie Gdańska. Zdaniem Hoggana Hitler po prostu założył, że wszyscy pragną pokoju tak samo jak on. Dlatego poinstruował Göringa, aby nie targował się z Polakami o Cieszyna. Dlatego zrzekł się niemieckich roszczeń do terytoriów we Francji, Danii, Włoszech i Polsce. Dlatego nieustannie tłumił w niemieckiej prasie historie o polskich antyniemieckich okrucieństwach. Dlatego złożył Polakom bardzo hojną ofertę w zamian za Gdańsk. Dlatego poinstruował przewodniczącego Senatu Gdańska Artura Greisera, aby skapitulował przed polskim ultimatum z 4 sierpnia, które groziło głodem miastu. Dlatego na kilka dni przed inwazją na Polskę wstrzymał wszelkie działania wojenne, gdy pojawiła się iskierka nadziei, że Polacy jednak mogą negocjować. Dlatego nie ustawał w wysiłkach aż do chwili, gdy Polska w pełni mobilizując się dała jasno do zrozumienia swoje wojownicze zamiary.

Oto warunki, jakie Hitler zaproponował Polakom:

Niemcy zwrócą się do Polski o pozwolenie na aneksję Gdańska. Poprosiłaby o pozwolenie na budowę autostrady i linii kolejowej do Prus Wschodnich. Lipskiego zapewniono, że te starannie opisane sugestie stanowiły całość niemieckich próśb z Polski.

Było jasne, że negocjacje muszą opierać się na zasadzie quid pro quo, a Niemcy były gotowe na wiele ustępstw. Polska otrzymałaby stały wolny port w Gdańsku oraz prawo do budowy własnej autostrady i linii kolejowej do portu. Cały obszar Gdańska byłby stałym wolnym rynkiem dla polskich towarów, na który nie byłyby nakładane żadne niemieckie cła. Niemcy podjęłyby bezprecedensowy krok w postaci uznania i zagwarantowania istniejącej granicy polsko-niemieckiej, w tym granicy z 1922 r. na Górnym Śląsku.

Niestety, Beck wolał podstęp, zawyżony prestiż narodowy i katastrofalną wojnę niż rozwiązanie kryzysu gdańskiego i pozyskanie niezłomnego sojusznika przeciwko Związkowi Sowieckiemu, którego Polacy słusznie się obawiali. Nieświadomie wolał też być pionkiem w wielkim planie Lorda Halifaxa mającym na celu zmiażdżenie Niemiec i bezlitosne poświęcenie w tym procesie. Nieświadomość tego spowodowała, że ​​Hitler i jego rząd marnowali czas i środki na bardziej ugodowe podejście do Polski, niż powinni. Z perspektywy czasu 20/20 Hoggan stwierdza, że ​​wysiłki dyplomatyczne Hitlera w dniach poprzedzających inwazję, choć szczere, „pozostawiły bardzo niewiele do życzenia”.

Hoggan dość dobrze ocenia tę melancholijną sytuację:

Hitler nieomylnie podkreślał wagę brytyjskiego stosunku do Niemiec. Jego optymizm co do uniknięcia wojny angielsko-niemieckiej byłby w większym stopniu uzasadniony, gdyby stosunki niemiecko-polskie były tak solidne i przyjazne, jak wskazywał Hitler. Hitler nie zdawał sobie sprawy, w jakim stopniu Wielka Brytania sprzyjała antyniemieckiej polityce w Polsce, i dał się zwieść przyjaznemu nastawieniu Becka w Berchtesgaden. Hitler był rozczarowany fiaskiem misji Ribbentropa do Warszawy, ale był przekonany, że uda się nakłonić Polaków do współpracy, jeśli potraktuje się ich z taktem i cierpliwością. Hitler podjął potężną próbę przekonania zagranicznych grup wrogich Niemcom, że kolejna wojna światowa będzie katastrofą. Zaskakujące jest, że po doświadczeniach I wojny światowej konieczne było

Mimo to Hitler nigdy nie chciał wojny, a w kwietniu 1939 roku w przemówieniu w Reichstagu oświadczył, że pomimo głębokiego podziwu dla Wielkiej Brytanii „nie można zapewnić miłości z jednej strony, jeśli nie otrzyma się jej od drugiej”. W przeddzień inwazji napisał do mieszkającego wówczas we Francji księcia Windsoru: „Możecie być pewni, że mój stosunek do Wielkiej Brytanii i pragnienie uniknięcia kolejnej wojny między naszymi narodami pozostają niezmienione”.

Subskrybuj nowe kolumny

Zdumiewające rzeczy, jak na niemieckiego patriotę, takiego jak Hitler, powiedzieć zaledwie 20 lat po tym, jak Wielka Brytania pomogła zagłodzić na śmierć 800 000 niemieckich dzieci i starców podczas alianckiej blokady głodowej podczas pierwszej wojny światowej. Nawet po inwazji Hitler oświadczył, że wstrzyma wszelkie działania zbrojne, jeśli tylko Polacy w końcu negocjują.

Gdyby tylko.

Nieobecność Żydów

Jest wiele fascynujących aspektów tej kluczowej historii, które nie zostały obszernie omówione w tej recenzji – przede wszystkim dokonana przez Hoggana ocena historycznego i ideologicznego tła wydarzeń z końca lat trzydziestych XX wieku, jego dokładne omówienie kryzysu czeskiego, jego kąśliwa ocena Franklina Delano Ignorancja i cynizm Roosevelta, jego cierpkie lekceważenie rywalizujących ze sobą historyków głównego nurtu, takich jak Martin Gilbert, Richard Gott i William Shirer, a także wzruszające przedstawienie francuskiego ministra spraw zagranicznych Bonneta i powolnej, tragicznej i całkowicie niepotrzebnej kapitulacji jego rządu przed lordem Halifaxem.

Ale jeden ciekawy aspekt Wymuszonej wojny musi zostać omówiony, aby ta recenzja była kompletna dla dzisiejszych dysydentów i rewizjonistów: Hoggan prawie trzymał Żydów z dala od tego. W sumie prawie nie ma zapachukontrsemityzmu w całej książce. Tak, charakteryzuje Williama Bullitta jako podżegacza wojennego, ale ignoruje swoje żydowskie korzenie iw najlepszym razie przedstawia go jako młodszego partnera Lorda Halifaxa. Nie wspomina też, że Gilbert i Gott byli Żydami, podczas gdy wspomina o żydowskich korzeniach historyków Lewisa B. Namiera i TL Jarmana, których uważa za bardziej zdolnych i uczciwych. Jest też niewielka liczba Żydów lub pół-Żydów, którzy pojawiają się od czasu do czasu, aby rozpalić histerię wojenną w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, jak na przykład „podżegacz wojenny” Leopold Amery. Ale żeby to odkryć, trzeba wejść do Wikipedii, a nie do Davida Hoggana.

Najbliżej Hoggana do zajęcia stanowiska w sprawie Żydów jest jego bezstronna (niektórzy powiedzieliby, że aprobująca) ocena żydowskiej polityki Hitlera, czego przykładem są następujące dwa fragmenty:

Hitler uważał, że polityka przyznania Żydom pełnej równości prawnej i politycznej, którą przyjęto w Niemczech i Wielkiej Brytanii w poprzednim stuleciu, była wielkim błędem Niemiec. Uważał, że małżeństwa między Niemcami i Żydami szkodzą narodowi niemieckiemu i należy je przerwać. Podzielał przekonanie Romana Dmowskiego w Polsce, że Żydzi byli szkodliwi w sferze gospodarczej i kulturalnej. Uważał również, że wpływ Żydów na niemiecką politykę osłabił Niemcy. Hitler pracował na dzień, kiedy w Niemczech nie będzie już żydowskich poddanych, tak jak Abraham Lincoln w ostatnich latach swego życia pracował na rzecz exodusu Murzynów z Ameryki.

. . . I . . .

Zarzucił, że Żydzi zmonopolizowali czołowe stanowiska w niemieckim życiu, ale chciał, aby na tych stanowiskach znalazł się jego własny naród. Pragnął, aby cywilizacja niemiecka pozostała niemiecka i nie stała się żydowska. Zagraniczni rzecznicy często twierdzili, że Niemcy wypędzają jej najcenniejszy zasób kulturowy, a Hitler miał nadzieję, że są wystarczająco wdzięczni za udostępnienie im tego zasobu. Wiedział, że na świecie jest wystarczająco dużo miejsca na osadnictwo żydowskie, ale uważał, że nadszedł czas, aby odrzucić ideę, że Żydzi mają prawo wyzyskiwać każdy inny naród na świecie. Wezwał naród żydowski do stworzenia własnej zrównoważonej społeczności lub do stawienia czoła nieprzewidywalnemu kryzysowi.

Oczywiście nie jestem w stanie kwestionować neutralności Hoggana w tej sprawie. Według dwóch żydowskich źródeł, które czytałem, Benjamina Ginsburga Jak Żydzi pokonali Hitlera i Edwina Blacka The Transfer Agreement , wpływowi antyniemieccy Żydzi podżegali do wojny w latach trzydziestych XX wieku i mieli ogromny wpływ na wydarzenia poprzedzające wojnę. Jednak to prawie nie pojawia się w The Forced War . Po pierwsze, Hoggan deklasuje zarówno Ginsburga, jak i Blacka jako historyków. Jeśli chodzi o szerokość i głębię informacji, jak również naukową obiektywność, naprawdę nie ma porównania. Więc trzeba to wziąć pod uwagę.

Po drugie, zauważyłem pewne rażące niespójności między The Forced War a tymi dwoma innymi źródłami. W umowie transferowejBlack zdecydowanie sugeruje, że oburzenie polskich Żydów z powodu dojścia Hitlera do władzy było tym, co napędzało polską nieustępliwość w kontaktach z Niemcami. Z drugiej strony Hoggan podkreśla polski „okrutny i zuchwały” antysemityzm – który był silniejszy niż antysemityzm Hitlera – i przypisuje tę nieustępliwość wprost Beckowi i jego podwładnym. Według Hoggana Żydzi nie mieli z tym nic wspólnego. Z drugiej strony Ginsburg przedstawia Roosevelta jako wielkiego sojusznika i dobroczyńcę Żydów, na którego wielki wpływ mieli Żydzi w jego administracji, tacy jak Felix Frankfurter, Henry Morgenthau i Samuel Cohen. Jednak Hoggan upiera się, że Żydzi mieli niewielki lub żaden wpływ na antyniemiecką wojowniczość Roosevelta i że Roosevelt „nie miał silnych prożydowskich uczuć”. Niemiecka polityka żydowska nigdy nie była czymś więcej niż pretekstem dla Roosevelta; jako dowód,

Sporo uwagi poświęcono problemowi zachęcania Żydów do emigracji z Niemiec w latach 1933-1938, jednak w tych latach z Polski wyjechało znacznie więcej Żydów niż z Niemiec. Każdego roku z Polski emigrowało średnio 100 000 Żydów, w porównaniu z 25–28 000 Żydów opuszczających Niemcy rocznie. Od września 1933 do listopada 1938 specjalna umowa gospodarcza ( Hawaraporozumienie) umożliwiło niemieckim Żydom przeniesienie majątku do Palestyny, a władze niemieckie były pod tym względem znacznie bardziej liberalne niż polskie. Istniały również specjalne ustalenia dla zamożnych Żydów w Niemczech, aby przyczyniali się do emigracji innych poprzez transfery kapitałowe do różnych miejsc. Do 9 listopada 1938 r. Niemcy opuściło 170 000 Żydów, w porównaniu z około 575 000, które wyjechały z Polski w tych samych latach. Zauważono, że tysiące Żydów, którzy opuścili Niemcy w 1933 r., powróciło do kraju po 1934 r., a z polskich Żydów w tym samym okresie wróciło do Polski prawie nikt.

Jeśli chodziło o Żydów za FDR, to dlaczego nie poprzeć wojny przeciwko Polsce lub całkowicie nie brać udziału w walce?

Nie wiem, kto ma w tym rację, ale podejrzewam, że elementy prawdy są po obu stronach. Historia, jak wszyscy wiemy, może być dość chaotyczna, a historycy znani są z toporów. Podczas gdy Ginsburga i Blacka można krytykować za ich antyniemieckie uprzedzenia, to samo można powiedzieć o ewidentnie proniemieckim nastawieniu Hoggana. W każdym razie praca Hoggana jest cenna, ponieważ omawia niszczycielską krzywdę, jaką biali goje bez wątpienia mogą sobie wyrządzić. Taka analiza może pomóc w zapobieganiu lub ograniczaniu przyszłych błędów, a także w zrozumieniu kwestii żydowskiej.

Jest jednak jedna postać w Wymuszonej wojnie , która rzuca wyzwanie Hogganowi, a Hoggan, co jest jego zasługą, daje mu dużo czasu antenowego – nawet jeśli wręcz go odrzuca. Wydaje się, że prawie za każdym razem, gdy na stronie pojawia się nazwisko polskiego ambasadora Jerzego Potockiego, obwinia on o coś Żydów:

Potocki przeceniał kwestię żydowską z powodu własnych silnych uprzedzeń do Żydów, które podzielało całe polskie kierownictwo. Był bardzo krytyczny wobec amerykańskich Żydów. Uważał, że żydowskie wpływy na kulturę amerykańską i opinię publiczną, które uważał za bezsprzecznie dominujące, powodowały gwałtowny spadek standardów intelektualnych w Stanach Zjednoczonych. Wielokrotnie donosił Warszawie, że amerykańska opinia publiczna jest jedynie wytworem żydowskich machinacji.

Hoggan stwierdza dalej, że . . .

Potocki nadal wyolbrzymiał znaczenie Żydów w polityce amerykańskiej i wyśmiewał prominentnych amerykańskich Żydów, którzy twierdzili, że „pragnęli reprezentować„ prawdziwy amerykanizm ””, ale „w rzeczywistości byli związani z międzynarodowym żydostwem”. więzami, których nie można rozerwać”. Narzekał, że Żydzi ukrywali swój żydowski internacjonalizm w fałszywym nacjonalizmie i „udało im się podzielić świat na dwa wojownicze obozy”.

Daleko temu recenzentowi do przypisania większej wagi stanowisku Potockiego w sprawie Żydów niż stanowisku Hoggana. Ale biorąc pod uwagę wszystkie badania naukowe i rewelacje okresu poradzieckiego, w tym kluczowe prace Aleksandra Sołżenicyna , Kevina MacDonalda , Andrew Joyce’a , Rona Unza , Brentona Sandersona i Igora Szafarewicza (między innymi), a także fakt, że Potocki Chociaż analiza jest bardzo zgodna z analizą pisarzy żydowskich, takich jak Ginsburg i Black , nie można nie podejrzewać, że David Hoggan mógł mieć trochę ślepego punktu, jeśli chodzi o Żydów.

Wniosek

The Forced War Davida Hoggana to nieocenione dzieło historyczne i kluczowy kamień probierczy współczesnego dysydencji. Docenienie sprawiedliwości i prawdy stojącej za niemiecką perspektywą podczas drugiej wojny światowej jest pierwszym krokiem, który wszyscy musimy zrobić, aby uzyskać wyważone i dokładne zrozumienie nie tylko historii, ale także wyniszczającej zgodności ideologicznej naszych czasów – która wynika bezpośrednio z tlące się ruiny Berlina z 1945 roku i procesy norymberskie, które nastąpiły po nim.

Ale sama historia książki jest również fascynująca.

Po raz pierwszy opublikowana w Niemczech Zachodnich w 1961 roku pod tytułem Der erzwunge Krieg , książka wywołała wiele wrogości w prasie i uczonych z establishmentu, którzy nazwali ją dziełem „prawicowego ekstremizmu”. Według historyka Kurta Glasera było to spowodowane mniej kilkoma błędami popełnionymi przez Hoggana, a bardziej jego „herezją przeciwko wyznaniu historycznej ortodoksji”. Naturalnie, patriotyczni obywatele niemieccy, zwłaszcza ci, którzy przeżyli wojnę, chwalili Hoggana. Jego popularność była taka, że ​​niemieckie wydanie The Forced War doczekało się kilkunastu nakładów w ponad 50 000 egzemplarzy.

Wysiłki mające na celu opublikowanie wydania anglojęzycznego utknęły w martwym punkcie z powodu sporów między Hogganem a wydawcą Devin-Adair. Ostatecznie prawa do książki uzyskał Instytut Przeglądu Historycznego . Ale katastrofa wydarzyła się w 1984 roku. Jak wyjaśnia wydawca IHR Mark Weber we wstępie do nadchodzącego wydania książki z 2023 roku:

Ale niszczycielski podpalenie biur IHR w lipcu 1984 r., Który zniszczył układ książki i arkusze próbne, dzieła sztuki i inne kluczowe pliki, opóźnił publikację o kilka kolejnych lat. (Nikt nigdy nie został aresztowany za tę zbrodnię. Dopiero po latach organy ścigania ujawniły, że sprawcami byli działacze „Żydowskiej Ligi Obrony”, organizacji zidentyfikowanej przez FBI jako główna grupa terrorystyczna).

Na szczęście IHR wytrwało przy The Forced War . Ta książka powinna być przeczytana uważnie i pilnie przez jak najszersze grono odbiorców. Jako czysta historia jest równie zabawna, co pouczająca. Sama rozległość stypendiów Hoggana skłania nas do zadawania ważnych pytań i wzbudza duże zaufanie do jego tezy. Wszelkie okrucieństwa, rzeczywiste lub rzekome, popełnione przez Niemców podczas II wojny światowej muszą być zrównoważone bogactwem dowodów uniewinniających znalezionych w Wymuszonej wojnie. I nic z tego nie umniejsza ironii, że praca, która skrupulatnie chroniła Żydów przed winą, została prawie przez nich wykonana czterdzieści lat później.(Opublikowane ponownie z 

The Occidental Observer za zgodą autora lub przedstawiciela)

Źródło https://www.unz.com/article/the-forced-war-a-review/