Autor, Eric Dubai

ERICDUBAY.COM

Do Good, Have Fun

12 STYCZNIA 2021 R

Współczesne oszustwa związane z odkryciem polarnym

Na przełomie XVII i XVII wieku, wkrótce po tym, jak doradca królowej Elżbiety, John Dee, korespondował z Gerardusem Mercatorem w sprawie polarnej góry magnetycznej, osobisty lekarz królowej Elżbiety i tytuł szlachecki Prezydenta Kolegium Lekarskiego, „Sir” William Gilbert, napisał swoje Opus „De Magnete”, w którym sprzeciwiał się panującemu przekonaniu o polarnej górze magnetycznej, twierdząc zamiast tego, że sama Ziemia jest wielkim magnesem. Pojawiający się w następstwie rewolucji kopernikańskiej nowy model Gilberta, w jaskrawym kontraście z długo utrzymywanym, obecnie uważanym za „nienaukowy” poglądem, że igły kompasu są przyciągane przez kamienną górę na biegunie, sugerował, że kopernikańska kulista Ziemia w rzeczywistości wytwarza magnetyzm z hipotetycznego rdzenia ze stopionego metalu, co spowodowało stale poruszające się dipolarne pole magnetyczne nad kulą ziemską.

https://youtube.com/watch?v=rXqWp2DFIdc%3Fversion%3D3%26rel%3D1%26showsearch%3D0%26showinfo%3D1%26iv_load_policy%3D1%26fs%3D1%26hl%3Den%26autohide%3D2%26wmode%3Dtransparent

Do dziś hipoteza Gilberta pozostaje czystą spekulacją, ponieważ nikt w historii nigdy nie zbliżył się do przeniknięcia lub dostrzeżenia rzekomych 5950 mil do jądra kulistej Ziemi. W rzeczywistości podczas najgłębszego odwiertu w historii, rosyjskiego Kola Ultradeep, po dziesięcioleciach pracy i dziesiątkach zepsutych wierteł udało się przeniknąć zaledwie 8 mil w dół, tak więc cały model kulistej Ziemi nauczany w szkołach, pokazujący szczegółowe opisy skorupy zewnętrznej- Warstwy płaszcza, płaszcza wewnętrznego, jądra zewnętrznego i jądra wewnętrznego są czysto spekulatywne, ponieważ nigdy nawet nie przebiliśmy się poza skorupę. Co więcej, nigdzie w naturze stopiony metal nie zachowałby żadnych znaczących właściwości magnetycznych po ogrzaniu poza „Punkt Curie”, nie mówiąc już o wytworzeniu zawiłego, stale poruszającego się pola dipolarnego, jak twierdził wówczas Gilbert i zwolennicy globu nadal utrzymują dzisiaj.

Kilkadziesiąt lat po tym, jak De Magnete Gilberta zrobiło na świecie wrażenie, inny szlachecki prezes Towarzystwa Królewskiego, „Sir” Isaac Newton, napisał wpływową „Principia Mathematica”, w której zaproponował koncepcję „grawitacji”, aby uwzględnić (m.in. rzeczy) o tym, jak ludzie mogliby istnieć, nie spadając ze spodu kulistej Ziemi Kopernika. Przypadkowo (a może konspiracyjnie) kilka wieków później byłby to kolejny królewski rycerz, „Sir” Ernest Shackleton z Królewskiej Marynarki Wojennej, który rzekomo odbył tę wywróconą podróż pod kulą ziemską, stając się pierwszą osobą, która dotarła do tak -zwany „południowym biegunem magnetycznym”.

Kiedy Ziemię postrzegano jako płaską płaszczyznę, bezpośrednio pod Gwiazdą Polarną znajdował się tylko jeden biegun, Biegun Północny, który był zarówno geograficznym, jak i magnetycznym centralnym punktem Ziemi. Jednakże ze względu na hipotetyczny dipolarny rdzeń magnetyczny hipotetycznego globu, nagle pojawiły się nowe granice do odkrycia. Ziemia miała nie tylko geograficzny biegun północny w Arktyce, ale obecnie jej geograficzny antypod, biegun południowy na Antarktydzie. Ponieważ bieguny magnetyczne Gilberta były spowodowane ciągłym przemieszczaniem się stopionego metalu, teraz powstały także stale poruszające się północne i południowe bieguny magnetyczne. I na koniec, stwierdzono, że ziemskie pole magnetyczne jest asymetryczne, tak że stale poruszające się bieguny magnetyczne północ/południe nie są nawet antypodalne, co oznacza, że ​​linia prosta poprowadzona od jednego do drugiego nie przechodzi przez geometryczny środek ich globu. Aby to uwzględnić, do zawiłej mieszanki dodano także dwa kolejne teoretyczne bieguny, znane jako geomagnetyczny biegun północny i geomagnetyczny biegun południowy.

W ten sposób, po stuleciach nieudanych wypraw na Biegun, pierwsza dekada XX wieku nagle przyniosła odkrycia północnego i południowego bieguna magnetycznego, a wkrótce potem zarówno geograficznego, jak i geomagnetycznego bieguna północnego/południowego. . Ten pęd do Polaków z przełomu wieków nie był jednak pozbawiony problemów, a rzekome osiągnięcia polarne wielu odkrywców w tej epoce są obecnie uważane nawet przez historyków głównego nurtu za przepełnione oszustwami i kłamstwami.

Przed rzekomymi sukcesami w XX wieku w XIX wieku podejmowano wiele prób zdobycia Bieguna Północnego, ale wszystkie zakończyły się niepowodzeniem. W 1827 roku kontradmirał brytyjskiej Royal Navy „Sir” William Parry osiągnął rekordową szerokość geograficzną 82°45′ N, po czym został zmuszony do zawrócenia z powodu nieprzejezdnej grubej warstwy lodu. W 1845 roku inny rycerz brytyjskiej marynarki wojennej „Sir” John Franklin i jego nieszczęsna załoga składająca się z dwóch statków, licząca 129 osób, wszyscy zginęli podczas ataku na Biegun, po tym jak utknęli w lodzie, a wszyscy później ulegli głodowi, hipotermii i gruźlica, zatrucie ołowiem, niedobór cynku i/lub szkorbut. W 1875 roku jeszcze inny oficer brytyjskiej Królewskiej Marynarki Wojennej, pasowany na rycerza, a właściwie dowódca rycerski Królewskiego Orderu Łaźni, admirał „Sir” Albert Markham, podjął próbę ataku na Bieguna, osiągając nowy rekord 83°20′ szerokości geograficznej północnej, po czym zawrócił z powodu szerzącego się szkorbutu i braku sprzętu. W 1895 roku norwescy odkrywcy Fridtjof Nansen i Hjalmar Johansen dokonali rekordowej próby 86°14′N, po czym zawrócili z powodu braku żywności i zapasów. Następnie w 1899 roku książę Abruzzi, członek Królewskiego Domu Sabaudii i admirał włoskiej marynarki wojennej, książę Luigi Amedeo, ustanowili kolejny rekord, ledwo pokonując Norwegów, którzy osiągnęli 86°34′ szerokości geograficznej północnej, po czym utknęli w lodzie i stracili dwa palce odmrożenie.

Wreszcie 1 września 1909 roku badacz Arktyki Frederick Cook, jako pierwsza osoba w dzisiejszych czasach, ogłosiła zdobycie Bieguna Północnego, kiedy po 15-miesięcznej wędrówce powrotnej telegrafował z Szetlandów, twierdząc, że dotarł do Bieguna 21 kwietnia. 1908. Tego dnia „Evening Mail” zatytułował: „Dr. Cook dociera do bieguna północnego”, a następnego dnia dziennik „The New York Herald” zatytułował „Biegun północny zostaje odkryty przez dr Fredericka A. Cooka, który przesyła telegraficznie do dziennika Herald ekskluzywną relację o tym, jak umieścił amerykańską flagę na szczycie świata”. Ta wiadomość wprawiła Amerykę i resztę świata w szał podsycanego przez media okrzyku Cooka bohaterem.

Tymczasem inny badacz Arktyki, admirał Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych Robert Peary, akurat w tym momencie wracał do domu ze swojej własnej wyprawy polarnej. Zaledwie pięć dni po depeszy Cooka, 6 września 1909 roku, Peary wysłał depeszę z Labradoru, że on również niedawno „przybił amerykańską flagę do słupa” 6 kwietnia 1909 roku, rok po twierdzeniu Cooka. Poinformowany o wieściach Cooka Peary wysłał telegram, w którym stwierdził, że twierdzenia Cooka „nie należy traktować poważnie”, ponieważ po prostu stał na szczycie Bieguna i nie znalazł żadnych śladów obecności Cooka ani nikogo innego. 7 września dziennik „The New York Herald” zatytułował: „Robert E. Peary po 23 latach oblężenia dociera do bieguna północnego”, ale ku całkowitemu rozczarowaniu Peary’ego jego twierdzenie, że jako pierwszy dotarł do bieguna, nie zostało powszechnie zaakceptowane. Peary natychmiast wkroczył do akcji, uzyskując i przesyłając telegramy zeznania od eskimoskich przewodników Cooka, co zaowocowało nagłówkiem „Evening Telegram” z 8 września 1909 r.: „Peary cytuje Eskimosów, mówiąc, że Cook nie był poza zasięgiem wzroku lądu”, i w ten sposób rozpoczęła się gorąca rywalizacja między dwoma byłymi przyjaciółmi i towarzyszami podróży po Arktyce, co ostatecznie doprowadziłoby do całkowitej dyskredytacji zarówno mężczyzn, jak i ich twierdzeń o osiągnięciach polarnych.

„Twierdzenie o zdobyciu Bieguna Północnego wywołało ogromne kontrowersje i zaciekłość. Zarówno Cook, jak i Peary chwalili się, że jako pierwsi zdobyli biegun. Wyprawa Cooka na North Polar, która trwała od 3 lipca 1907 do 21 września 1909, rozpoczęła się w Gloucester w stanie Massachusetts i była sponsorowana przez Johna Bradleya. Cook odwiedził Etah w północno-zachodniej Grenlandii, a następnie udał się na północ do Anoritoq. Tutaj nabrał przekonania, że ​​uda mu się dotrzeć do bieguna północnego. Następnie wrócił do Etah, aby przygotować się do podróży i poprosił o pomoc Eskimosów. Dotarli ponownie do Anoritoq i 19 lutego 1908 roku wyruszyli na Biegun Północny. Trasa Cooka prowadziła go i jego ludzi przez Smith Sound do Cape Sabine, do Flagler Bay, a następnie przez wyspę Ellesmere do Bay Fiord. Stamtąd udali się do Eureka Sound i założyli obóz w Cape Stallworthy, położonym na północnym krańcu wyspy Axela Heiberga, gdzie pozostała większość jego grupy. Cook sam wyruszył na Polaka z dwoma Eskimosami, Ahwelah i Etukishookiem, dwoma saniami i dwudziestoma sześcioma psami. Upierał się, że dotarł na Biegun Północny 21 kwietnia 1908 r. Wyprawa polarna Peary’ego miała miejsce między 6 lipca 1908 r. a 21 września 1909 r. Jej sponsorem był Peary Arctic Club, a partia próbowała dotrzeć na Biegun Północny z Wyspy Ellesmere’a . Statki Peary’ego, Roosevelt i Erik, zabrały w północno-zachodniej Grenlandii 22 Eskimosów i 17 Eskimosów kobiet oraz 246 psów. Kwatery zimowe znajdowały się w Cape Sheridan na północno-wschodniej wyspie Ellesmere. Po dotarciu tam 5 września 1908 roku Peary przeniósł zapasy do położonego na północy wyspy Cape Columbia i wybranego miejsca, z którego miał nastąpić szturm na Biegun. Natarcie Peary’ego na biegun polarny rozpoczęło się w lutym 1909 roku. Grupy wsparcia dowodzone przez Bartletta, Borupa, Marvina, Macmillana i Godsella miały za zadanie nieść zapasy, wytyczyć szlak i zapewnić igloo Peary’emu i Hensonowi, którzy mieli poprowadzić atak na Biegun. Strony wsparcia zawróciły. Jako ostatni dowodził Bartlett, który wycofał się 1 kwietnia 1909 roku z 87,47 szerokości geograficznej północnej. Peary, Henson i czterech Eskimosów kontynuowali podejście do Bieguna, który, jak twierdzili, dotarli 6 kwietnia 1909 r. Doprowadziło to do kontrowersji Cooka i Peary’ego. 2 września 1909 roku Cook opublikował swoje twierdzenie o dotarciu do bieguna. Konkurencyjne roszczenie Peary’ego zostało złożone cztery dni później. -Paul Simpson-Housley, „Arktyka, zagadki i mity” (120-1)

I tak po stuleciach nieudanych prób zdobycia Bieguna, w ciągu zaledwie 4 dni, dwóch amerykańskich odkrywców ogłosiło się pierwszymi sukcesami. Jednakże opis Cooka w dzienniku dotyczący jego bohaterskiego przybycia na Biegun brzmi bardziej jak fikcja poetycka niż rzeczywiste przeżycie, co jednak wzbudziło pytania sceptyków. Napisał: „Nieustannie i uważnie obserwowałem swoje instrumenty podczas rejestrowania tego końcowego dotarcia. Coraz bliżej i bliżej rejestrowali nasze podejście. Krok po kroku moje serce wypełniał dziwny zachwyt podbojem. W końcu przekraczamy kolorowe pola blasku, wspinając się po fioletowych i złotych ścianach – wreszcie pod krystalicznie błękitnym niebem, wśród płonących chmur, dotykamy celu. Dusza budzi się do ostatecznego triumfu; wschodzi w nas wschód słońca i cały świat pogrążony w ciemności nocy zanika. Jesteśmy na szczycie świata. Flaga jest rzucona na mroźny wiatr Bieguna Północnego. Pierwsza świadomość prawdziwego zwycięstwa i osiągnięcia celu mojego życia sprawiła, że ​​moje serce zaczęło gwałtownie bić, a mózg zajaśniał. Poczułem chwałę, jaką odczuwa prorok w swojej wizji, którą drży poeta we śnie. Widziałem pałace ze srebra i kryształu, jakich nigdy nie zbudował człowiek, z wieżyczkami ozdobionymi „wspaniałymi, złotymi zębatkami”. Zmieniające się miraże zdawały się duchami martwych armii, powiększone i przemienione, ogromne i widmowe, poruszające się wzdłuż horyzontu i niosące miotane wiatrem widma złotych, poplamionych krwią sztandarów. Znajdowałem się w miejscu możliwie najbliższym, jak to możliwe, według zwykłych metod określania, pięćset dwadzieścia mil od Svartevoeg, miejscu, do którego ludzie dążyli przez ponad trzy stulecia – miejscu znanym jako Biegun Północny i gdzie stanął na pierwszym miejscu wśród białych mężczyzn”.

Opis Peary’ego w dzienniku dotyczący jego przybycia na biegun brzmiał bardziej przyziemnie i wiarygodnie, ale wkrótce jego twierdzenia również padły w wątpliwość. Napisał: „Nareszcie Polak. Nagroda trzech wieków. Moje marzenie i cel od dwudziestu lat. W końcu moje. Nie mogę się zmusić, żeby to sobie uświadomić. Wydaje się, że wszystko jest takie proste i powszechne. Podczas naszej podróży niebo się przejaśniło i pod koniec podróży udało mi się wykonać zadowalającą serię obserwacji o północy na południku Kolumbii. Obserwacje te wykazały, że nasza pozycja znajdowała się wówczas za biegunem… w zaledwie kilkugodzinnym marszu przeszedłem z półkuli zachodniej na wschodnią i zweryfikowałem swoją pozycję na szczycie świata. Trudno było zdać sobie sprawę, że przez pierwsze mile tego krótkiego marszu jechaliśmy na północ, podczas gdy przez ostatnie kilka mil tego samego marszu jechaliśmy na południe, choć cały czas jechaliśmy dokładnie dokładnie w tym samym kierunku. Podróżując po lodzie w tych różnych kierunkach, tak jak to zrobiłem, dopuściłem około dziesięciu mil do ewentualnych błędów w moich obserwacjach i w pewnym momencie podczas tych marszów i kontrmarszów minąłem lub bardzo blisko punktu, w którym północ i Południe, Wschód i Zachód zlewają się w jedno.”

Tak więc, począwszy od września 1909 r., szalała wielka debata publiczna podsycana przez gazety na temat tego, kto naprawdę jako pierwszy dotarł na Biegun Północny, a „The New York Times” wykazał niezachwiane poparcie dla Peary’ego, a „The New York Herald” zrobił to samo dla Cooka. Wystawiono żądanie dowodu w postaci zapisów nawigacyjnych, którego następnie obie strony uchyliły. Cook nigdy nie przedstawił żadnych szczegółowych, oryginalnych zapisów nawigacyjnych na poparcie swoich twierdzeń o polarności, a 21 grudnia 1909 roku, po zbadaniu niewielkich dowodów, które przedstawił Cook, komisja na Uniwersytecie w Kopenhadze orzekła, że ​​nie ma dowodu, że dotarł on do Bieguna. Inuiccy przewodnicy Cooka zeznali także w odręcznie pisanych dokumentach, że podczas ostatniego ataku na Bieguna faktycznie udali się na południe, a nie na północ, i ani razu nie oddalili się poza zasięg wzroku lądu! Tymczasem Peary wprost odmówił przedstawienia swoich akt Komisji Kopenhaskiej, zmuszając ją również do stwierdzenia braku dowodów na swoje twierdzenie.

Cook twierdził później, że zachował kopie swoich sekstansowych danych nawigacyjnych, a w 1911 roku niektóre opublikował, ale podczas obliczeń okazało się, że ma nieprawidłową średnicę Słońca. Towarzystwo National Geographic przetrzymywało artykuły Peary’ego przez dziesięciolecia, odmawiając naukowcom jakiegokolwiek dostępu do nich, a po ostatecznym niezależnym zbadaniu również okazało się, że ich brakuje. W opublikowanej dokumentacji wymieniono tylko trzy obserwacje Słońca bez podania daty, nie wskazano, którą część Słońca Peary obserwowano, i stwierdzono, że gwiazda Betelgeux jest obecna, choć nie mogła zostać wykryta przez sekstans o tej porze roku. Peary nigdy nie przedstawił zapisów odczytów kompasu, nie obserwował danych dotyczących sterowania ani swojej pozycji wzdłużnej, a podczas ostatniego etapu wyprawy nigdy nie dokonywał odczytów równoleżnikowych ani poprzecznych i nie miał towarzyszących kolegów przeszkolonych w nawigacji, którzy mogliby potwierdzić lub zaprzeczyć jego praca.

Chociaż uznano, że dane nawigacyjne Cooka są błędne, nadal publicznie krytykował rzekome odczyty sekstansu Peary’ego, stwierdzając: „Mr. Polarne twierdzenie Peary’ego opiera się na niemożliwych obserwacjach słońca na wysokości mniejszej niż 7 stopni nad horyzontem. Trzej fotelowi geografowie, rzadko znajdujący się poza zasięgiem zakurzonych półek z książkami, przekazywali te bezwartościowe obserwacje. Żaden ze stu tysięcy uczciwych ekspertów ds. sekstansu nie uwierzyłby w taką obserwację jak ta, na której opiera się sprawa pana Peary’ego – nawet w rodzinnych stronach, gdzie od wieków gromadzono tabele poprawek.

Zeznania Cooka i Peary’ego były nie tylko wątpliwe, a wyniki nawigacyjne niezadowalające, ale prędkości osiągane podczas ich ostatnich ataków na Biegun również były niewiarygodne. Cook zanotował czwartego i piątego dnia przed wyjazdem swojej grupy wsparcia, że ​​nawet z pełnym obciążeniem sań był w stanie przemierzyć odpowiednio 29 i 22 mile tego dnia, czyli około dwukrotnie więcej niż zwykle, jednak jego przewodnik Eskimosów Etukishook twierdził, że pozostali w tym samym miejscu przez dwie noce. Badacz polarny i autor Randall Osczevski w swojej książce „Frederick Cook i zapomniany Polak” napisał, że „Cook musiał wymyślić dodatkowe kilometry, aby nadrobić dystans, który, jak twierdził, pokonał, docierając do Bieguna, i sprowadzić go z powrotem na Biegun wylądować w rozsądnym terminie. Część tej wyściółki znajduje się w dystansach deklarowanych przez dni, kiedy nie podróżowali, ale część można było utworzyć po prostu zmieniając jednostki. Ponieważ dane dotyczące przebiegu pochodziły z krokomierza, prawdopodobnie pierwotnie zapisywał te wartości jako mile ustawowe. Udawanie, że naprawdę były to mile morskie, zwiększyłoby odległość o 15%.

Rzekome prędkości Peary’ego podczas jego ostatniego ataku na Biegun były jeszcze mniej wiarygodne niż Cooka i rzekomo sięgały nieprawdopodobnych 71 mil dziennie. Jego ostatnie pięć marszów w towarzystwie doświadczonego nawigatora, kapitana Boba Bartletta, pokonywał średnio nie więcej niż 13 mil dziennie. Kiedy jego ostatnia grupa wspierająca zawróciła, a kapitanowi Bartlettowi rozkazano udać się na południe, rzekome prędkości Peary’ego natychmiast podwoiły się w ciągu następnych pięciu marszów. Następnie Peary stwierdził, że w ciągu ostatnich ośmiu dni jego prędkość wzrosła czterokrotnie z bazy na Biegun i z powrotem, pokonując 400 km, z czego 198 w zaledwie 4 dni, co daje średnio 70 km dziennie. Liczba ta jednak nie uwzględnia znacznie większej liczby mil dozwolonych objazdów wynikających z błędów nawigacji, dryfu, omijania grzbietów ciśnieniowych i dolotów na otwartych wodach, co według krytyków przybliża tę liczbę do 71. Żaden inny odkrywca wcześniej ani później nie twierdził, że jest to tak absurdalne. prędkości. Badacz polarny i autor Paul Simpson-Housley napisał w swojej książce „The Arctic Enigmas and Myths”, że „zapisy te nie potwierdzają, że Peary osiągnął swój cel, a takie obserwacje z pewnością mogły zostać sfałszowane. Peary nie podaje szczegółowej relacji w swoim dzienniku. Co więcej, powinien był przedstawić dobrze prowadzony dziennik swojego ostatniego podejścia, który obejmował sprawdzenie zmian kompasu oraz szerokości i długości geograficznej, dokonane poprzez podanie wysokości słońca, planet i gwiazd w różnych lokalizacjach. Polarny pak lodowy to trudny teren do przemierzania. Dryf lodowy odchyla się od kierunku wiatru w prawo o 28 do 30 stopni na półkuli północnej przy prędkości 1/50 wiatru go wymuszającego. Peary nie podał prędkości wiatru ani w swoim dzienniku, ani w opublikowanych raportach. Jest wysoce prawdopodobne, że zostałby wypchnięty na lewo od swojego południka 70 stopni. Pragnienie dotarcia do Polaka z pewnością przerosło jego zamiary nagrywania płyt. Ponadto chronometr Peary’ego pokazywał błąd dziesięciu minut, co mogło mieć wpływ na jego kurs.

W wyniku publicznej kontroli zarówno Cooka, jak i Peary’ego rzucono ostatecznie więcej wątpliwości. W 1906 roku Cook ogłosił się pierwszym człowiekiem, który zdobył szczyt najwyższej góry w Ameryce Północnej, Mount McKinley, ale po dalszym dochodzeniu został zdetronizowany. Okazało się, że zdjęcie, które Cook dostarczył jako dowód zdobycia szczytu, zostało zrobione na niewielkim wzniesieniu na grzbiecie obok lodowca Ruth, 30 km dalej i na wysokości zaledwie 5338 stóp, czyli prawie 5000 stóp niżej niż prawdziwy szczyt McKinleya! Jedyny towarzysz Cooka podczas wspinaczki w 1906 r., Ed Barrill, również podpisał później oświadczenie, w którym przyznał, że nie dotarli na szczyt, włączając mapę pokazującą położenie tak zwanego „fałszywego szczytu”, na którym faktycznie zrobiono zdjęcie Cooka. Belmore Browne, doświadczony alpinista, który pomagał Cookowi na kilka tygodni przed jego rzekomym zdobyciem szczytu, stwierdził, że McKinley jest zbyt ekspansywny i zdradziecki, aby pozwolić Cookowi na tak szybki dostęp w podanych ramach czasowych. Później nazwał Cooka niegodnym zaufania i oświadczył, że „wiedział, że doktor Cook nie wspiął się na Mount McKinley w taki sam sposób, w jaki nowojorczyk wiedziałby, że żaden człowiek nie jest w stanie przejść z Mostu Brooklińskiego do grobowca Granta w dziesięć minut. ” Kilkadziesiąt lat później Cook również został oskarżony i ostatecznie uznany za winnego 14 oszustw na rzecz promowanych przez siebie start-upów naftowych, a także skazany na 14 lat i 9 miesięcy więzienia.

Jeśli chodzi o Peary’ego, jego obsesja na punkcie Polaka spowodowała, że ​​w ciągu pierwszych 23 lat małżeństwa spędził tylko 3 z żoną i rodziną, tęskniąc za narodzinami i tragiczną śmiercią syna. Podczas pobytu w Arktyce Peary zdradził swoją żonę z 14-letnią Eskimoską o imieniu Aleqasina, która ostatecznie urodziła mu dwójkę dzieci: Kaalę i Karree. Podczas 7 długich wypraw arktycznych Peary’ego, które odbyły się w latach 1886-1909, za ich sukcesy technicznie rzecz biorąc, czarny mężczyzna imieniem Matthew Henson był w większym stopniu odpowiedzialny niż sam Peary. Henson opiekował się innymi ludźmi, psami i zapasami, mówił językiem Eskimosów, ciągnął i naprawiał sanie, a Henson nawet sam ciągnął Peary’ego podczas ich ostatniej wyprawy, ponieważ Peary stracił 8 palców u nóg w wyniku odmrożeń podczas poprzedniej podróży i ledwo mógł chodzić . Mimo to Peary w tajemnicy planował zostawić Hensona i przewodników Eskimosów na ostatnią chwilę, aby móc zdobyć Polaka wyłącznie dla siebie. Jego plan jednak nigdy nie doszedł do skutku, a gdy Peary zdał sobie sprawę, że będzie musiał podzielić się sławą, natychmiast przestał rozmawiać z Hensonem, człowiekiem, który zaplanował jego sukces, uratował mu życie podczas poprzedniej wyprawy i pozostał mu niezachwianie lojalny przez ponad dwie dekady. Jak Peary napisał kiedyś w liście do swojej matki: „Aby czuć się komfortowo, muszę być równy lub wyższy od otaczających mnie osób”. Historyk Fergus Fleming nazwał Peary’ego „najbardziej nieprzyjemnym człowiekiem w annałach eksploracji polarnej”, a badacz polarny i autor Beau Riffenburgh napisał, że „był prawdopodobnie najbardziej egocentrycznym, paranoicznym, aroganckim i złośliwym ze wszystkich XIX -wieczni odkrywcy. Był podejrzliwy i pełen nienawiści wobec tych, których uważał za rywali albo w faktycznych odkryciach geograficznych, albo jako postacie bohaterskie. Był protekcjonalny i nieczuły w stosunku do swoich podwładnych, a także przymilny i służalczy wobec tych, którzy jego zdaniem mogli pomóc mu w dążeniu do osobistej chwały”.

Innym człowiekiem przygotowującym się do wyprawy na Biegun Północny w 1909 roku był wybitny norweski odkrywca Roald Amundsen. Jednak usłyszawszy wieści o rzekomych sukcesach Cooka i Peary’ego, Amundsen postanowił zamiast tego zwrócić swoją uwagę na Antarktydę i Biegun Południowy. Nie mając pewności, czy jego patroni i załoga zaakceptują tę zmianę planów, przez następne dwa lata Amundsen okłamywał wszystkich na temat swojego prawdziwego celu podróży, mówiąc nawet całej załodze, że płyną na północ, w stronę Bieguna Podbiegunowego, aż do chwili, gdy ich statek „The Fram” został wyrzucony na brzeg. wypłynął z ostatniego portu zawinięcia na Maderze, kiedy oznajmił wszystkim, że faktycznie udają się na Antarktydę w poszukiwaniu bieguna południowego. Po początkowej niesubordynacji ostatecznie wszyscy zgodzili się na drastyczną zmianę planów. Po dotarciu na Antarktydę Amundsen zabrał ze sobą 5 ludzi i 52 psy na ostateczny atak na Biegun i zamiast zabrać ze sobą wystarczającą ilość jedzenia dla wszystkich, Amundsen kazał swojemu zespołowi zabić i zjeść ponad połowę psów, którymi ich tam transportowano. Rzekomo dotarli do geograficznego bieguna południowego 14 grudnia 1911 roku, co potwierdził Robert Falcon Scott z brytyjskiej Royal Navy, który akurat przebywał na Antarktydzie i miał rozpocząć własną wyprawę polarną. Zaledwie miesiąc po rzekomym zdobyciu przez Amundsena bieguna południowego, już w drodze zespół Scotta przybył i potwierdził twierdzenia Amundsena.

Problem z Amundsenem, Scottem i wszystkimi późniejszymi twierdzeniami dotyczącymi bieguna południowego jest jednak następujący: w modelu kula-Ziemia geograficzny biegun południowy znajduje się na 90 stopniach szerokości geograficznej południowej, gdzie wszystkie 360 ​​stopni długości geograficznej zbiegają się w jeden hipotetyczny punkt w środek kontynentu antarktycznego. W rzeczywistości jednak Antarktyda nie jest kontynentem, ale otaczającym ją lodowym obwodem o nieznanej długości, a na naszej płaskiej Ziemi linie długości geograficznej zbiegają się jedynie w środkowym punkcie Bieguna Północnego i stamtąd wystają prosto na południe. Jeden stopień szerokości geograficznej wynosi około 100 km, a lód Antarktydy zaczyna się około 70 stopni szerokości geograficznej południowej (w zależności od punktu dostępu), zatem niezależnie od tego, jaki południk długości geograficznej następuje, po przebyciu lodu na południe wystarczająco daleko, aż do znaku 90 stopni (kilka sto mil), „Polak” został osiągnięty. Innymi słowy, tak zwany „geograficzny biegun południowy” to po prostu dowolny punkt na Antarktydzie, wzdłuż dowolnej linii geograficznej, wystarczająco daleko na południe, gdzie wszystkie linie długości geograficznej na kuli ziemskiej zbiegają się i wynoszą 0 stopni. Aby ułatwić transport, zaopatrzenie i nawigację, wszyscy odkrywcy Bieguna Południowego po prostu wracają swoją trasą z powrotem do swoich łodzi, chociaż gdyby Ziemia naprawdę miała kształt kuli, prawdopodobnie byliby w stanie po prostu kontynuować podróż po linii prostej i wydostać się na drugą stronę Antarktydy. Żaden odkrywca pieszy ani powietrzny nie dokonał jednak nigdy takiego okrążenia z południa na północ, ponieważ jest to niemożliwe, ponieważ Ziemia nie jest kulą.

Dla potomności Roaldowi Amundsenowi przypisuje się nie tylko to, że jako pierwszy dotarł do geograficznego bieguna południowego, ale także jako pierwszy zimował na Antarktydzie, a potem kolejne wyprawy do Arktyki zapewniłyby mu tytuły pierwszego, który przeszedł Przejście Północno-Zachodnie, jako pierwszy przekroczył i jako pierwszy opłynął Ocean Arktyczny, najpierw do Bieguna Lodowego (punkt Oceanu Arktycznego najdalej od lądów), a po powszechnej nieufności i sporach co do twierdzeń Cooka/Peary’ego, wyprawa w 1926 r. pozwoliła Amundsenowi odzyskać pozycję jako pierwszy na geograficznym biegunie północnym również!

Jednak przypominająca kontrowersję Cooka i Peary’ego z 1909 r., podobna, podsycana przez media, gorąca debata szalała w 1926 r., kiedy amerykański admirał Richard Byrd rzekomo dotarł do bieguna samolotem zaledwie 3 dni przed Roaldem Amundsenem sterowcem! Zarówno Byrd, jak i Amundsen byli świadomi swoich równoległych wypraw, a ze względu na niedawny postęp w technologii lotniczej obaj zdecydowali się dotrzeć do Bieguna drogą powietrzną, a nie drogą lądową/morską, jak próbowali poprzedni odkrywcy. Podobnie jak w przypadku dalszego potwierdzenia twierdzeń Amundsena o biegunie południowym przez Scotta, plan zakładał, że admirał Byrd przeleci jako pierwszy i zrzuci bezpośrednio na Biegun ładunek setek dużych amerykańskich flag, co Amundsen następnie znajdzie i potwierdzi kilka dni później podczas swój własny lot polarny.

Tak więc 9 maja 1926 roku Byrd i jego drugi pilot odlecieli trójsilnikowym samolotem Fokker „The Josephine Ford” z norweskiej wyspy Spitzbergen i podjęli próbę przelotu nad Biegunem. Zaledwie 15 godzin i 57 minut później, wliczając w to rzekome 13 minut okrążenia Bieguna, Byrd wylądował z powrotem na Spitzbergenie, twierdząc, że dotarł do Bieguna i przebył dystans 2535 mil. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych Byrd stał się bohaterem narodowym, awansowany do stopnia dowódcy i otrzymał w Białym Domu Prezydencki Medal Honoru. Sterowiec Roalda Amundsena „Norge” rzekomo przepłynął nad Biegunem 3 dni później, 12 maja, ale nie był w stanie potwierdzić tego osiągnięcia Byrda, ponieważ Byrd nigdy nie zrzucił nad Biegunem swojego ładunku z flagami amerykańskimi ani nie przedstawił publicznego wyjaśnienia, dlaczego .

Początkowo twierdzenie Byrda o polarności zostało powszechnie zaakceptowane, a Amundsen został zepchnięty na drugi plan, ale kiedy wyszły na jaw nowe dowody i wyjaśniły się dalsze badania, Byrd nigdy nie upuścił flag, ponieważ tak naprawdę nigdy nie dotarł do Bieguna. Pierwszy publiczny sceptycyzm wobec Byrda rozpoczął się rok po jego śmierci w 1958 r., kiedy kolega Byrda, osobisty pilot podczas lotu na Biegun Południowy i pomocnik na Spitzbergenie podczas lotu na Biegun Północny, Bernt Balchen, opublikował swoją książkę „Come North With Me”, w której zakwestionował wykonalność twierdzenia Byrda o polarności z 1926 r.

Zasadniczo, średnia prędkość Byrda w sekstansie wynosząca 61 węzłów przez pierwsze 6 i pół godziny lotu, jak wynika z jego własnych zapisów zawartych w nagranym strzale sekstantu o godzinie 7:07 GCT, wymagała dotarcia do Polaka w podanym czasie, którego potrzebował nagle po dokonaniu odczytu zwiększył swoją średnią prędkość ponad dwukrotnie z 61 do nieprawdopodobnych 148 węzłów, aby pokonać ostatnie 284 mile w rzekomym wyznaczonym czasie. Ponadto, po dotarciu do bieguna i okrążeniu go przez 13 minut, jego pisemne obliczenia, wbrew sobie, nadal podawały stałą prędkość w linii prostej wynoszącą 85 mil na godzinę w kierunku północnym. Apologeci i obrońcy Byrda odrzucili zastrzeżenia Balchena, twierdząc, że przeważające wiatry mogły mu pomóc, aż w 1960 roku Gosta Liljquist, profesor meteorologii na Uniwersytecie w Uppsali, zbadał zapisy meteorologiczne i 9 maja 1926 roku stwierdził, że absolutnie nie ma wystarczająco silnych wiatrów polarnych. aby tak szybko zawieźć Byrda do celu.

Kolejne ujawnienie oszustwa Byrda ukazało się w 1971 r. wraz z książką Richarda Montague „Oceans, Poles and Airmen”, w której przeprowadził on wywiad z Berntem Balchenem, który twierdził, że Floyd Bennet, drugi pilot Byrda na Biegunie Północnym, wyznał mu przed śmiercią, że Josephine Ford faktycznie miał wyciek oleju na początku lotu, stracił silnik kilkaset mil od bieguna, a następnie zawrócił, krążąc poza zasięgiem wzroku lądu, nie podejmując żadnego wysiłku, aby dotrzeć do bieguna.

Ostatnim gwoździem do trumny Byrda zostało wydanie w 1996 roku jego osobistego pamiętnika i dokumentów rejestrujących lot z 9 maja 1926 roku. Jego oficjalny odczyt sekstansu, napisany na maszynie w raporcie z 22 czerwca dla National Geographic Society, wykonanym o godzinie 7:07:10 czasu GCT, wskazywał, że wysokość Słońca wynosi 18°18’18”. Jednakże w jego dzienniku wymazany, ale wciąż czytelny zapis pokazuje, że pozorna zaobserwowana wysokość Słońca o godzinie 7:07:10 wynosiła 19°25’30”. Nie tylko to, ale skrawek papieru znaleziony w pamiętniku Byrda, także napisany jego odręcznym pismem, pokazuje trzecią wysokość słońca zapisaną dla godziny 7:07:10 jako 18°19’18”. Ta pośrednia kalkulacja na papierze pomiędzy zapisem w dzienniku a oficjalnym raportem napisanym na maszynie pokazuje dowody stopniowego fałszowania surowych danych w celu sfałszowania wiarygodnych liczb. Ponadto oficjalne zarejestrowane dane sekstansu Byrda były zbyt dokładne, znacznie przekraczające możliwości jego lub jakiegokolwiek innego sekstansu dostępnego wówczas. Szerokość geograficzna zliczania martwego została zarejestrowana z 1000 razy większą precyzją, niż było to fizycznie możliwe, co ponownie wskazuje na próbę nadmiernej kompensacji postrzeganej dokładności jego niedokładnych, sfałszowanych danych.

Podsumowując, pierwotny zapis Byrda z 1926 roku zawiera kilka tajemniczych wymazań, powtarzające się wpisy w pamiętniku, potwierdzone fabrykacje i sprzeczności, w tym dwa czasy startu, trzy czasy przybycia na biegun, wysokość sekstansu 7:07 i cztery różne prędkości! W dokumentach, w tym w jego dzienniku z czasów, widzimy pośrednie etapy jego obliczeń kucia dla najbardziej wiarygodnych i dokładnych czasów, prędkości powietrza, odległości i wysokości słonecznych. Nigdy nie zrzucił ładunku amerykańskich flag zgodnie z przeznaczeniem i nie mógł dotrzeć do Polaka przy zarejestrowanej prędkości.

„W skrócie: dziennik Byrda i jego maszynopis opisują dwie zupełnie różne podróże. Rzeczywiście, w rzeczywistości istnieją CZTERY różne podróże, ponieważ dziennik ma trzy oddzielne i sprzeczne sekcje: obserwacje sekstansu dotyczą podróży z prędkością 70 mil na godzinę z nawigacją niebieską; podane przez radio odległości dotyczą podróży z prędkością 80 mil na godzinę; podczas gdy dane dr z ostatniej chwili dotyczą podróży z prędkością 85 mil na godzinę. Ale późniejszy, zgrabny maszynopis podaje, że średnia prędkość na północ wynosiła ponad 90 mil na godzinę. Wycieczka maszynopisowa nie zgadza się z ŻADNĄ z trzech odrębnych podróży do dziennika. Jeśli zostaniesz przyłapany na prowadzeniu dwóch zestawów ksiąg podatkowych, pójdziesz do więzienia. Nawet najdzikszy obrońca nie próbowałby zapewnić oskarżonemu alimentów, traktując różnice między obydwoma dokumentami jako odciążające lub tajemnicze, podczas gdy głównym celem aktu oskarżenia są rozbieżności. Pytanie: czy jakikolwiek inny odkrywca w historii pozostawił nam rękopis obserwacji astronomicznych dla pozycji, która rażąco na jego niekorzyść niezmiennie różniła się od jego opublikowanych obserwacji? -Dennis Rawlins, „Amundsen: oszukany i nieoszukany”

Ponieważ wszystkie twierdzenia Cooka, Peary’ego i Byrda o Biegunie Północnym uznano za fałszywe, obecnie powszechnie przyjmuje się, że lot sterowcem Roalda Amundsena z 12 maja 1926 roku rzeczywiście przeleciał przez Biegun i przypisuje się mu, że był pierwszym odkrywcą zarówno południa, jak i północy Polacy. Nawet Wikipedia podaje, że „trzy wcześniejsze wyprawy pod przewodnictwem Fredericka Cooka (1908, ląd), Roberta Peary’ego (1909, ląd) i Richarda E. Byrda (1926, lotnictwo) – również kiedyś uznano za dotarcie do Bieguna. Jednak w każdym przypadku późniejsza analiza danych ekspedycji podała w wątpliwość trafność ich twierdzeń. Do takiego wniosku doszedł także irlandzki dziennikarz Anthony Galvin w swojej książce „Wielkie oszustwo polarne: Cook, Peary i Byrd – jak trzej amerykańscy bohaterowie oszukali świat, myśląc, że dotarli do bieguna północnego”.

Odkąd sterowiec Amundsena „Norge” rzekomo pomyślnie przepłynął nad Biegunem, wielu innych odkrywców również kontynuuje to dziedzictwo. Projektant i pilot Norge, Umberto Nobile, wraz z kilkoma naukowcami i załogą rzekomo przepłynął Biegun po raz drugi 24 maja 1928 roku na sterowcu „Italia”, który rozbił się przed powrotem, zabijając połowę ludzi na pokładzie. W maju 1937 roku rząd radziecki założył pierwszą na świecie stację lodową na Biegunie Północnym, rzekomo zaledwie 21 km od Bieguna. Co ciekawe, stację tę odnalazły lodołamacze zaledwie 9 miesięcy później u wschodniego wybrzeża Grenlandii, w odległości ponad 2700 mil! Wyjaśniono, że było to spowodowane szybkimi „dryfami lodu”, które radykalnie je wyparły. W maju 1945 roku David Cecil McKinley z Królewskich Sił Powietrznych oświadczył, że przeleciał nad biegunem geograficznym i północnym magnetycznym. Radziecka ekspedycja „Serwer 2” w maju 1948 r. twierdziła, że ​​postawiła stopę na Polaku, a w maju 1949 r. Sowieci Witalij Wołowicz i Andriej Miedwiediew twierdzili, że jako pierwsi zeskoczyli na Biegun na spadochronach. W maju 1952 roku porucznicy Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych Joseph Fletcher i William Benedict dokonali pierwszego lądowania powietrznego na biegunie. Okręt podwodny Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych USS Nautilus rzekomo przekroczył Biegun w sierpniu 1958 r., a w marcu 1959 r. USS Skate jako pierwszy wynurzył się na Biegun, przebijając się przez znajdujący się nad nim lód. Brytyjska ekspedycja transarktyczna z kwietnia 1969 r. twierdziła, że ​​jako pierwsza dotarła do Bieguna Północnego pieszo, w sierpniu 1977 r. radziecki lodołamacz Arktika zdobył pierwszy statek nawodny, który dotarł do Bieguna, a na liście rzekomych pierwszych polarników kontynuuje się od pierwszego psim zaprzęgiem do pierwszego motocyklem ! W 1985 roku, w ramach szczególnie interesującego, rozsławionego przez media „pierwszego”, Sir Edmund Hillary, pierwszy człowiek, który stanął na szczycie Mount Everest, i Neil Armstrong, rzekomy pierwszy człowiek, który stanął na Księżycu, ogłosili, że wylądowali małego bliźniaka -silnik do jazdy na nartach i stanąć razem na biegunie północnym.

Jak jest całkowicie jasne dla każdego, kto obiektywnie badał misje NASA Apollo, mason Neil Armstrong z pewnością NIE wylądował na Księżycu, zatem uczciwe i mądre jest bycie sceptycznym co do tego, czy on i jego królewski kolega „Sir” Edmund Hillary rzeczywiście również stanął na biegunie geograficznym. Jeśli chodzi o bieguny magnetyczne, północ została rzekomo odkryta przez Jamesa Clarka Rossa w 1831 roku na półwyspie Boothia, nazwanym na cześć patrona jego ojca, „Sir” Felixa Bootha. Jednakże ten półwysep, położony na 70 stopniach szerokości geograficznej północnej, w dziwny sposób umieścił biegun magnetyczny znacznie ponad tysiąc mil od bieguna geograficznego. Roaldowi Amundsenowi podczas swojej wyprawy arktycznej w 1903 r. również przypisano odkrycie nowego położenia magnetycznego bieguna północnego, zaledwie 30 mil na północ od miejsca, gdzie twierdził Ross. Został on rzekomo ponownie znaleziony później, w 1947 roku, przez naukowców z kanadyjskiego rządu Paula Sersona i Jacka Clarka z Obserwatorium Astrofizycznego Dominion, którzy twierdzili, że Polak przesunął się w pobliżu Wyspy Księcia Walii na 72 stopniu szerokości geograficznej północnej. Od tego czasu północny biegun magnetyczny jest nadal „odkrywany” raz po raz w przypadkowych miejscach Arktyki, według żadnego dostrzegalnego wzoru. Podobnie południowy biegun magnetyczny został po raz pierwszy rzekomo odkryty przez „Sir” Ernesta Shackletona podczas jego ekspedycji w 1909 roku i od tego czasu można go znaleźć losowo poruszającego się po całej Antarktydzie.

Pomysł stale, losowo poruszających się biegunów magnetycznych, oddzielonych od ich geograficznych odpowiedników, sprawia, że ​​niezależne potwierdzenie lub zaprzeczenie twierdzeniom o polarności za pomocą kompasu jest wygodnie niemożliwe. Innymi słowy, od czasu wynalezienia kamery wideo każde twierdzenie o odkryciu północnego lub południowego bieguna magnetycznego może i powinno być łatwo udowodnione. Trzymając kompas i chodząc po okręgu wokół Bieguna Północnego, kompas powinien zawsze wskazywać bezpośrednio na niego, a chodząc po okręgu wokół Bieguna Południowego, kompas powinien zawsze wskazywać 180 stopni w przeciwnym kierunku. Do dziś jednak nie przeprowadzono tak prostego eksperymentu, który mógłby udowodnić społeczeństwu, że są to w ogóle bieguny magnetyczne.

Podobnie nie ma filmów z Geographic Poles, które dostarczałyby społeczeństwu jakichkolwiek konkretnych dowodów na to, że znajdują się oni gdziekolwiek poza jakąś niewyraźną, nieujawnioną śnieżną tundrą. Filmy dokumentalne o biegunie północnym zawsze przedstawiają mężczyznę z soplowymi wąsami i Garminem obliczającym szerokość geograficzną GPS aż do osiągnięcia 90 stopni. Nigdy nie wykonano odczytów gwiazd pokazujących Polaris dokładnie 90 stopni powyżej. Nie ma materiału filmowego przedstawiającego 6 miesięcy ciągłego dnia i 6 miesięcy ciągłej nocy, które miały istnieć na biegunie. GPS, „globalny” system pozycjonowania, opiera się na nieistniejącej „globie” i został stworzony przez wojsko USA, więc dlaczego mielibyśmy ufać, że odczyt GPS 90 stopni na północ to naprawdę biegun północny?

Dlaczego w annałach eksploracji polarnej jest tyle oszustw i mistyfikacji? Dlaczego mielibyśmy zaakceptować wszystkie nowsze twierdzenia firmy Polar jako uzasadnione, skoro pierwotne odkrycia i odkrywcy w dalszym ciągu są demaskowani jako fałszywi i kłamcy? Dlaczego w eksplorację polarną zaangażowana jest tak ogromna liczba królewskich rycerzy i masonów? Sam admirał Byrd był wysokiej rangi masonem z Loży Federalnej nr 1 w Waszyngtonie i finansowany przez nikogo innego jak innego masona 33 stopnia i elitę linii krwi iluminatów, Johna D. Rockefellera. Roald Amundsen miał nawet lożę masońską nr 6-48 w Sacramento w Kalifornii nazwaną jego imieniem.

Jeśli ci odkrywcy rzeczywiście dotarli do Bieguna Północnego, to gdzie jest magnetyczna góra, otaczający wir, cztery kierunkowe rzeki i otaczające je zamieszkane wyspy, o których wspominali Adam z Bremy, Paweł Diakon, Gerald z Walii, Guido Guinizelli, Nicholas de Lynn, Jacobus Cnoyen , Gerard Mercator, John Dee, Hindusi, buddyści, dżiniści, shinto, taoiści, Żydzi, chrześcijanie, muzułmanie, Nordycy, Egipcjanie, Persowie i dosłownie każda starożytna kultura na Ziemi? Czy należy je wszystkie uznać za całkowicie fałszywe historie pozbawione merytorycznego bodźca? A jeśli polarna góra magnetyczna naprawdę jest po prostu fantazyjną mitologią i nonsensem, jak wytłumaczyć tę samą („fałszywą”) koncepcję, która powstała i rozkwitła niezależnie w prawie każdej starożytnej kulturze na całym świecie?

Źródło https://ericdubay.wordpress.com/2021/01/12/modern-polar-discovery-frauds/