Deklaracja Balfoura pozwoliła syjonistycznym Żydom działać jako terroryści: spojrzenie z bliska
Deklaracja Balfoura jest dokumentem krytycznym w historii Bliskiego Wschodu, Izraela i narodu palestyńskiego. Ten krótki list, wydany 2 listopada 1917 r., oznaczał brytyjskie wsparcie dla ustanowienia „narodowego domu narodu żydowskiego” w Palestynie i tak się złożyło, że został wysłany do syjonistycznego lorda Rothschilda.
Jednak dokument ten i jego następstwa są przesiąknięte kontrowersjami. Zagłębmy się w szczegóły dotyczące Deklaracji Balfoura, jej konsekwencji i debaty wokół jej interpretacji i wdrożenia.
Deklaracja Balfoura: kontekst i treść
Deklaracja Balfoura była wynikiem różnych wydarzeń politycznych i historycznych. W kontekście I wojny światowej Brytyjczycy chcieli pozyskać poparcie światowej społeczności żydowskiej, szczególnie w Rosji i USA, aby wywrzeć presję na swoje rządy, aby albo pozostały w wysiłkach wojennych przeciwko państwom centralnym, albo przyłączyły się do nich. Co więcej, Brytyjczycy byli również zainteresowani przejęciem kontroli nad Palestyną ze względu na jej strategiczne położenie.
Deklaracja skierowana do Lorda Rothschilda, czołowego brytyjskiego Żyda, brzmiała:
„Rząd Jego Królewskiej Mości pozytywnie ocenia utworzenie w Palestynie narodowej siedziby narodu żydowskiego i dołoży wszelkich starań, aby ułatwić osiągnięcie tego celu, przy czym jest jasno zrozumiałe, że nie należy czynić nic, co mogłoby zaszkodzić społeczeństwu cywilnemu i religijnemu praw istniejących społeczności nieżydowskich w Palestynie lub praw i statusu politycznego, z jakiego korzystają Żydzi w jakimkolwiek innym kraju”.
Sformułowanie to było celowo niejednoznaczne. Wyrażając poparcie dla żydowskiego domu narodowego, nie określił jednak parametrów tego domu ani sposobów jego utworzenia.
Następstwa i mandat
Po zakończeniu I wojny światowej Liga Narodów przyznała Wielkiej Brytanii mandat do rządzenia Palestyną. Brytyjczycy musieli teraz uporać się ze sprzecznymi nacjonalistycznymi aspiracjami zarówno Arabów, jak i Żydów w regionie. Wydali serię białych ksiąg, czyli oświadczeń politycznych, mających na celu wyjaśnienie ich stanowiska w tej kwestii, ale napięcia tylko wzrosły.
W latach trzydziestych i czterdziestych XX wieku imigracja Żydów do Palestyny znacznie wzrosła, do czego przyczyniła się polityka antysemicka i prześladowania w Europie. Ta zwiększona obecność Żydów w połączeniu z zakupami ziemi, które czasami powodowały wysiedlenie arabskich dzierżawców, doprowadziła do wzmożonych napięć i brutalnych konfrontacji.
„Kontrakt” i zarzuty naruszeń syjonizmu
Wielu Palestyńczyków postrzegało treść Deklaracji Balfoura jako obietnicę ochrony swoich praw. Dlatego uważali, że masowa imigracja Żydów i utworzenie państwa z większością żydowską było zdradą tej obietnicy. Z tej perspektywy niektórzy twierdzą, że syjoniści „złamali umowę”.
Do określenia „umowa” należy jednak podchodzić z ostrożnością. Deklaracja Balfoura nie była prawnie wiążącym traktatem, ale raczej oświadczeniem woli. Niemniej jednak nie można zaprzeczyć, że wielu Palestyńczyków zostało wysiedlonych podczas i po izraelskiej wojnie o niepodległość w 1948 roku.
Wydarzenie to, nazywane przez Palestyńczyków Nakbą (lub „katastrofą”), doprowadziło do wysiedlenia około 700 000 Palestyńczyków.
Syjoniści jako „terroryści”?
Etykieta „terrorysty” jest kontrowersyjna i obciążona politycznie. Nie można zaprzeczyć, że niektóre żydowskie grupy paramilitarne, takie jak Irgun i Gang Sterna, stosowały brutalną, a czasem masową taktykę zarówno wobec brytyjskich urzędników, jak i arabskich cywilów w okresie przed powstaniem państwa.
Takie działania budziły kontrowersje nawet w ruchu syjonistycznym. Jednakże szerokie przedstawianie całego ruchu syjonistycznego lub późniejszego Państwa Izrael jako „terrorystycznego” nadmiernie upraszcza złożoną narrację historyczną.
Irgun (Etzel)
Irgun, czyli Etzel, była syjonistyczną grupą paramilitarną, która działała w Brytyjskim Mandacie Palestyny od 1931 do 1948. Powstała jako frakcja oderwana od głównej żydowskiej organizacji obronnej, Hagany, z powodu różnic ideologicznych co do sposobu reagowania na ataki Arabów ataki i politykę brytyjską.
- Bombardowanie hotelu King David (1946) : Jedną z najbardziej niesławnych akcji podjętych przez Irgun było zbombardowanie hotelu King David w Jerozolimie, w którym mieściła się siedziba administracji brytyjskiej. W wyniku ataku zginęło 91 osób, w tym Żydów, Arabów i personel brytyjski. Irgun twierdził, że wydał ostrzeżenie o konieczności ewakuacji budynku, ale pozostaje to kwestią sporną.
- Masakra w Deir Yassin (1948) : Kolejnym kontrowersyjnym wydarzeniem był atak na wioskę Deir Yassin, przeprowadzony wspólnie przez Irgun i inną grupę ekstremistyczną Lehi. W wyniku ataku zginęło ponad 100 arabskich mieszkańców wsi. Wydarzenia w Dajr Yassin były przedmiotem gorącej debaty, ale masakra wywarła głęboki wpływ psychologiczny na populację palestyńskich Arabów, przyczyniając się do masowego exodusu z ich domów w czasie wojny.
Lehi (Gang Sterna)
Lehi, często nazywana Gangiem Sterna od nazwiska jej założyciela, Abrahama Sterna, była kolejną radykalną syjonistyczną grupą paramilitarną. Wierzyli w zdecydowane utworzenie państwa żydowskiego po obu stronach rzeki Jordan i byli znani ze swojej bezkompromisowej postawy wobec Brytyjczyków i tych, których postrzegali jako wrogów państwa żydowskiego.
- Zabójstwo Lorda Moyne’a (1944) : Jedną z głośnych akcji przeprowadzonych przez Lehiego było zabójstwo Lorda Moyne’a, brytyjskiego ministra-rezydenta na Bliskim Wschodzie. Grupa postrzegała go jako wroga sprawy syjonistycznej.
- Zabójstwo hrabiego Bernadotte (1948) : Lehi zaaranżował także zabójstwo hrabiego Folke Bernadotte, mediatora ONZ, ponieważ uważali, że jego propozycje dotyczące przyszłości Palestyny są szkodliwe dla interesów państwa żydowskiego.
Warto zauważyć, że przywódcy żydowskiego głównego nurtu, w tym David Ben-Gurion, pierwszy premier Izraela, często potępiali działania tych grup ekstremistycznych. Nowo utworzony rząd izraelski rozpoczął nawet w 1948 roku operację wojskową przeciwko Irgunowi, znaną jako „afera Altaleny”, co odzwierciedla głębokie podziały wewnątrz społeczności żydowskiej w sprawie stosowania przemocy i wizji nowego państwa.
Zastanawiając się nad działaniami tych grup, należy pamiętać o szerszym kontekście geopolitycznym i mnogości zaangażowanych aktorów. Chociaż brutalne akty takich grup jak Irgun i Lehi były niezaprzeczalne, etykietowanie całego ruchu narodowego lub kolejnego państwa w oparciu o działania frakcji może być redukcjonistyczne.
Jednak uznanie i zrozumienie tych wydarzeń ma kluczowe znaczenie dla pełnego zrozumienia historii regionu.
Wniosek
Deklaracja Balfoura jest niezaprzeczalnie przełomowym dokumentem w historii Izraela i Palestyny. Jego dwuznaczny charakter położył podwaliny pod dziesięciolecia konfliktów i kontrowersji.
Chociaż należy rozpoznać ból i żale narodu palestyńskiego i zająć się nimi, ważne jest również, aby podejść do tematu z niuansami, unikać nadmiernych uogólnień i zrozumieć wieloaspektowy charakter wydarzeń historycznych.#
Źródło https://expose-news.com/2023/10/25/zionists-jews-turned-into-terrorists/