γνῶσις

GNOSTYCYZM

I Trzecia Rzesza

„Stare wierzenia zostaną ponownie przywrócone do czci.

Cała tajemna wiedza o naturze, boskości, demonice.

Zmyjemy fasadę chrześcijaństwa i wprowadzimy religię właściwą naszej rasie.”

Adolf Hitler

Narodowy socjalizm, filozofia polityczna III Rzeszy, jest zjawiskiem wyjątkowym w dziejach myśli politycznej – paradoksalnie, gdyż narodowy socjalizm nie jest ściśle rzecz biorąc filozofią polityczną.

Narodowy Socjalizm nie jest ideologią polityczno-gospodarczą, jest bowiem filozofią gnostycko-religijną – quasi-religią – odrębnym rozumieniem kosmosu – która patrząc w przyszłość ma swoje korzenie w odległej, zamierzchłej przeszłości.

A istotą „religii” narodowego socjalizmu jest gnostycyzm.

GNOSTYCYZM

Gnostycyzm (od gnostikos, „uczony”, z greckiego: gnoza, wiedza) to naukowe określenie zbioru wierzeń religijnych i praktyk duchowych wspólnych dla wczesnego chrześcijaństwa, judaizmu hellenistycznego, grecko-rzymskich religii misteryjnych, zaratusztrianizmu (zwłaszcza zurwanizmu) i Neoplatonizm .

Słowo „gnostycyzm” jest konstrukcją nowoczesną, choć opiera się na przestarzałym wyrażeniu językowym: pochodzi od greckiego słowa oznaczającego „wiedzę”, gnoza.

Jednakże sama gnoza odnosi się do bardzo wyspecjalizowanej formy wiedzy, wywodzącej się zarówno z dokładnego znaczenia pierwotnego greckiego terminu, jak i jego użycia w filozofii platońskiej .

W przeciwieństwie do współczesnego języka angielskiego, starożytna Greka potrafiła rozróżnić kilka różnych form wiedzy.

Te różne formy można opisać w języku angielskim jako wiedzę propozycyjną, wskazującą na wiedzę zdobytą pośrednio z raportów innych osób lub w inny sposób poprzez wnioskowanie (np. „Wiem o George’u Bushu” lub „Wiem, że Berlin jest w Niemczech”) oraz empiryczną wiedza zdobyta w drodze bezpośredniego uczestnictwa lub znajomości (np. „Znam George’a Busha osobiście” lub „Znam Berlin, ponieważ odwiedziłem”).

Gnoza odnosi się do wiedzy drugiego rodzaju.

Dlatego w kontekście religijnym bycie „gnostykiem” należy rozumieć jako poleganie nie na wiedzy w sensie ogólnym, ale jako szczególna podatność na mistyczne lub ezoteryczne doświadczenia bezpośredniego uczestnictwa w boskości.

Rzeczywiście, w większości systemów gnostyckich wystarczającą przyczyną zbawienia jest „wiedza” („znajomość”) boskości.

Jest to powszechnie utożsamiane z procesem wewnętrznego „poznania” lub samopoznania, porównywalnym do procesu, do którego zachęcał 

Plotyn * (ok. 205–270 po Chr.) (patrz po lewej).

*  Πλωτῖνος – Plotyn (ok. 204/5–270 n.e.) był głównym greckim filozofem starożytnego świata.

W jego systemie teorii istnieją trzy zasady: Jeden, Intelekt i Dusza.

Jego nauczycielem był Ammonius Saccas i wywodzi się on z tradycji platońskiej. Historycy XIX wieku wymyślili termin neoplatonizm i zastosowali go do niego i jego filozofii, która miała wpływ w późnej starożytności. Wiele informacji biograficznych o Plotynie pochodzi z przedmowy Porfiriusza do jego wydania Ennead Plotyna.

Jego pisma metafizyczne inspirowały stulecia metafizyków i mistyków pogańskich, chrześcijańskich, żydowskich, islamskich i gnostyckich.

Plotyn nauczał, że istnieje najwyższy, całkowicie transcendentny „Jeden”, nie zawierający żadnych podziałów, mnogości ani rozróżnień; podobnie jest poza wszelkimi kategoriami bytu i niebytu.

Pojęcie „bytu” wywodzi się przez nas z obiektów ludzkiego doświadczenia zwanych diadą i jest atrybutem takich obiektów, natomiast Nieskończony, Transcendentny Jeden jest poza wszystkimi tego typu przedmiotami, a zatem jest poza pojęciami, z których się wywodzimy ich.

Jedno „nie może być żadną istniejącą rzeczą” i nie może być jedynie sumą wszystkich takich rzeczy (porównaj stoicką doktrynę niewiary w istnienie niematerialne), ale „jest wcześniejsze od wszystkich istnień”.

Zatem Jednemu nie można przypisać żadnych atrybutów.

Możemy ją utożsamiać jedynie z Dobrem i zasadą Piękna.

Dlatego Jedynego nie można utożsamiać z Jahwe Żydów ani z Trójcą chrześcijańskąTen proces wewnętrznego „poznania”, czyli samopoznania, pomaga oddzielić gnostycyzm od poglądów protoortodoksyjnych, gdzie poglądy ortodoksyjne są uważane za powierzchowne.

Nieadekwatne ujęcie wymaga zatem właściwej formy interpretacji.

Wraz z „gnozą” pojawia się pełniejszy wgląd, uważany za bardziej duchowy.

Dzięki temu wglądowi uzyskuje się większe rozpoznanie głębszych duchowych znaczeń doktryn, pism świętych i rytuałów.

Jednakże, jak można zauważyć, termin „gnostyk” miał także precedensowe użycie w kilku starożytnych tradycjach filozoficznych, co należy również wziąć pod uwagę, rozważając bardzo subtelne implikacje jego określenia dla zbioru starożytnych grup religijnych.

Wspólną cechą niektórych z tych grup było nauczanie, że urzeczywistnienie Gnozy (wiedzy ezoterycznej lub intuicyjnej) jest drogą do zbawienia duszy ze świata materialnego.

Widzieli świat materialny jako stworzony przez istotę pośredniczącą ( demiurga ), a nie bezpośrednio przez Boga.

W większości systemów gnostyckich ten demiurg był postrzegany jako niedoskonały, w innych nawet jako zły.

Różne szkoły gnostyckie czasami identyfikowały demiurga jako Adama Kadmona, Ahrimana, El (bóstwo), Saklasa, Samaela, Szatana, Yaldabaoth lub Jahwe.

Ruch rozprzestrzenił się na terenach kontrolowanych przez Cesarstwo Rzymskie i Imperium Perskie; nadal rozwijał się na Morzu Śródziemnym i na Bliskim Wschodzie przed II i III wiekiem oraz w jego trakcie.

Jak wspomniano powyżej, gnostycyzm w dużej mierze wywodzi swoje poglądy z wpływów platońskich .

Zazwyczaj przedstawia stworzenie w serii emanacji z pierwotnego, monadycznego źródła, które ostatecznie prowadzą do stworzenia materialnego wszechświata.

W rezultacie w szkołach tych istnieje tendencja do postrzegania zła w kategoriach materii wyraźnie gorszej od dobra, zła jako pozbawionego duchowego wglądu i dobroci, zamiast podkreślać przedstawianie zła jako równej siły.

Można powiedzieć, że te szkoły gnostycyzmu używają terminów „zło” i „dobro” jako terminów względnych opisowych, ponieważ odnoszą się one do względnej trudnej sytuacji ludzkiej egzystencji uwięzionej pomiędzy takimi rzeczywistościami i pomieszanej w jej orientacji, przy czym „zło” wskazuje na skrajny dystans do zasady i źródła dobra, niekoniecznie podkreślając wrodzoną negatywność.

Idee gnostyckie i pseudognostyczne wywarły wpływ na niektóre filozofie różnych ezoterycznych ruchów mistycznych końca XIX i XX wieku w Europie i Ameryce Północnej, w tym takie, które wyraźnie identyfikują się jako odrodzenie lub nawet kontynuacja wcześniejszych grup gnostyckich.

Wielu myślicieli XIX wieku, takich jak William Blake, Arthur Schopenhauer (patrz po lewej), Albert Pike

i Madame Blavatsky (patrz po lewej) intensywnie studiowali myśl gnostycką i znajdowali się pod jej wpływem, a nawet takie postacie jak Herman Melville i WB Yeats  (patrz poniżej po prawej) wywarły większy wpływ.

Jules Doinel „ponownie założył” kościół gnostycki we Francji w 1890 r., który zmienił swoją formę w miarę przechodzenia przez różnych bezpośrednich następców (przede wszystkim Fabre des Essarts jako Tau Synésius i Joanny Bricaud jako Tau Jean II) i który, choć niewielki, jest aktywny do dziś.

Do myślicieli początku XX wieku, którzy intensywnie studiowali gnostycyzm i pozostawali pod jego wpływem, zaliczają się Carl Jung (który wspierał gnostycyzm) (patrz po lewej), Eric Voegelin (który był temu przeciwny), Jorge Luis Borges (który umieścił to w wielu swoich opowiadaniach) i  Aleister Crowley  (patrz poniżej po prawej), przy czym wpływ takich postaci jak Hermann Hesse jest bardziej umiarkowany.

Rene Guenon założył recenzję gnostyczną Le Gnose w 1909 roku (zanim zajął stanowisko bardziej „perennialistyczne”)

Gnostyckie organizacje thelemickie, takie jak Ecclesia Gnostica Catholica i Ordo Templi Orientis (patrz po prawej) wywodzą się z myśli Crowleya (patrz po lewej).

W XX wieku miały miejsce dwa główne wydarzenia, które zmieniły naszą wiedzę o gnostycyzmie.

Jednym z nich jest odkrycie głównych dokumentów i traktatów przez czołowych gnostyków lub przez ich najbliższych uczniów i naśladowców.

Drugim zjawiskiem jest zainteresowanie przywódców III Rzeszy tymi ruchami i późniejsze badanie ideologii pod kątem takiej myśli.

Do najważniejszych dzieł, które ukazały się w ramach reinterpretacji ruchu narodowosocjalistycznego w takich kategoriach, należą „Poranek czarodzieja” Pauwelsa i Bergiersa (po francusku i przetłumaczony na wiele języków – „Świt magii” po angielsku), „Włócznia” Ravenscrofta Przeznaczenia” i „Kielich przeznaczenia” oraz „Okultyzm i Trzecia Rzesza” Angeberta.

Wiele z grup, o których mowa powyżej, miało wpływ na przełomowe grupy, które przyczyniły się do rozwoju Niemieckiej Partii Robotniczej (DAP).Należą do nich  

Ordo Templi Orientis i Towarzystwo Teozoficzne, które wywarło ogromny wpływ na Thule Gesellschaft (patrz po lewej), Zakon Nowych Templariuszy  

Jörga Lanza von Liebenfelsa (Ordo Novi Templi lub ONT), Kosmotechnische Gesellschaft i Instytut Hörbiger oraz  Towarzystwo Vril  (patrz po prawej).

Wszystkie te grupy sprzeciwiały się uproszczonej wierze w osobowego boga i zamiast tego spoglądały na bezosobowego „Jedynego”, do którego przywoływał Plotyn i neoplatońscy, hellenistyczni gnostycy.

Stąd już łatwym krokiem było utożsamienie Boga chrześcijańskiego i żydowskiego z Demiurgiem * .

*  Demiurg to koncepcja wywodząca się z platońskich, neopitagorejskich, średnioplatońskich i neoplatońskich szkół filozoficznych, określająca postać przypominającą rzemieślnika odpowiedzialną za kształtowanie i utrzymanie wszechświata fizycznego. Termin ten został później przyjęty także przez gnostyków.

Chociaż demiurg jest projektantem, nie jest on w pełni postacią twórcy w znanym monoteistycznym sensie; zarówno sam demiurg, jak i materiał, z którego demiurg tworzy wszechświat, są uważani za produkt Jednego.

Słowo demiurg to angielskie słowo pochodzące od zlatynizowanej formy greckiego δημιουργός demiourgos, rzeczownika pospolitego oznaczającego „rzemieślnika” lub „montera”, ale stopniowo zaczęło oznaczać „producenta” i ostatecznie „twórcę”.

Filozoficzne użycie i nazwa własna wywodzą się z Platona Timaeus, napisanego około 360 roku p.n.e., w którym demiurg jest przedstawiany jako twórca wszechświata.

Taka jest zatem definicja demiurga w tradycji filozoficznej platońskiej (ok. 310 p.n.e. – 90 p.n.e.) i średnioplatońskiej (ok. 90 p.n.e. – 300 p.n.e.).

W dualistycznej ideologii różnych systemów gnostyckich wszechświat materialny jest zły, podczas gdy świat niematerialny jest dobry. W związku z tym demiurg jest zły. Wielu myślicieli gnostyckich utożsamia Demiurga z żydowskim bogiem Jahwe.

Logiczny wniosek stąd wynika, że ​​Żydzi czcząc Jahwe, czczą złą istotę, a zatem sami Żydzi są źli – i z tych wniosków wynika, że ​​antysemityzm miał swoje korzenie w kulturze klasycznej, a później został przeniesiony na chrześcijaństwo kultura Europy.

W XIX wieku, wraz z ponownym wzrostem zainteresowania gnostycyzmem, w połączeniu z odrodzeniem okultyzmu, antysemityzm, niegdyś zdobyty, stał się powszechny wśród elity intelektualnej.

Chociaż wielu szukało doświadczeń z wczesnych lat życia Hitlera, aby wyjaśnić jego antysemityzm – począwszy od infekcji syfilitycznej od żydowskiej prostytutki po jego pragnienie zemsty na żydowskim lekarzu, który leczył jego matkę podczas jej ostatniej choroby – żadna z tych teorii są naprawdę do utrzymania.

Kubizek daje do zrozumienia, że ​​Hitlera nie interesowały prostytutki, a jego relacje z płcią przeciwną – Sophie – były romantyczne i wyidealizowane.

Równie Hitler do końca życia był wdzięczny za opiekę, jaką dr Eduard Bloch otaczał swoją matkę i dołożył wszelkich starań, aby Bloch uniknął pogromu Żydów, jaki miał miejsce po jego dojściu do władzy.

W rzeczywistości antysemityzm Hitlera nie był osobistą zemstą przeciwko tej konkretnej rasie, ale raczej mistycznym imperatywem, którego nauczył się ze swojego zrozumienia idei teozoficznych i gnostyckich, które były istotną częścią weltanschauung Dietricha Eckarta  (patrz po prawej) i Thule Gesselschaft.

JULIUSZ EVOLA

Baron Julius Cesare Andrea Evola to jedna z najbardziej zagadkowych postaci okultystycznych i parapolitycznych w historii.

Mało znany poza Europą Evola jest często wymieniany jako ojciec chrzestny współczesnego faszyzmu i radykalnej polityki.

Dokładne zbadanie zapisów historycznych ujawnia bardziej złożoną postać.Evola nosił wiele masek: filozofa parapolitycznego na równi z Oswaldem Spenglerem i Arnoldem Toynbee, historyka religii korespondującego z Mirceą Eliade i prowokatora parającego się Dadą.

Urodzony 19 maja 1898 roku w katolickiej rodzinie arystokratycznej, barone Giulio Cesare Andrea Evola (19 maja 1898 – 11 czerwca 1974) wiódł niezwykłe życie jako alpinista, filozof, żołnierz, historyk religii, artysta, magik i teoretyk polityki.

Evola uważał swoje postawy i wartości duchowe za arystokratyczne, męskie, tradycjonalistyczne, bohaterskie i wyzywająco reakcyjne.

Evola wierzył, że ludzkość żyje w Ciemnym Wieku rozpętanych materialistycznych apetytów, duchowego zapomnienia i zorganizowanej dewiacji.

Aby temu przeciwdziałać i wezwać pierwotne odrodzenie, Evola przedstawił swój świat Tradycji.

Za główne trylogie dzieł Evoli powszechnie uważa się „Bunt przeciwko współczesnemu światu”, „Ludzie wśród ruin” i „Ujeżdżanie tygrysa”.

Według jednego z uczonych „myśl Evoli można uznać za jeden z najbardziej radykalnych i konsekwentnie antyegalitarnych, antyliberalnych, antydemokratycznych i antyludowych systemów XX wieku”.

Wiele teorii i pism Evoli koncentruje się na spirytyzmie i mistyce; życie wewnętrzne. 

Jest autorem książek obejmujących takie tematy jak hermetyzm, metafizyka wojny i seksu, alpinizm, Święty Graal, istota i historia cywilizacji, dekadencja oraz różne tradycje filozoficzne i religijne dotyczące klasyki.

Chociaż Evola nigdy nie był członkiem samej Narodowej Partii Faszystowskiej ani zwolennikiem tego terminu opisującego jego stanowisko, Evola uważał swoje stanowisko za stanowisko współczującego prawicowego intelektualisty, który widział potencjał w ruchu i chciał kierować jego błędami lub zreformować je poprzez krytyki, do stanowiska zgodnego z jego własnymi poglądami.

Giulio Cesare Andrea Evola urodził się w Rzymie w szlacheckiej rodzinie sycylijskiej.

Jego ojciec, Vincenzo Evola, urodził się w Cinisi.

Biegle władający językiem francuskim i niemieckim młody Evola pozostawał pod znaczącym wpływem teorii cnót niemieckiego filozofa Friedricha Neitzschego.

Jako zagorzały alpinista młody Włoch odnalazł duchowe ożywienie na szczytach Alp.

Dorastając na początku I wojny światowej, Evola dołączył do armii włoskiej, służąc w artylerii górskiej jako oficer artylerii na płaskowyżu Asiago.

Po wojnie, zafascynowany awangardą, Evola na krótko związał się z ruchem futurystycznym Filippo Marinettiego, ale dzięki swojemu malarstwu, poezji i współpracy z wkrótce wydawanym czasopismem „Revue Bleu” stał się wybitnym przedstawicielem Dadaizmu we Włoszech.

W 1922 roku, gdy doszedł do wniosku, że sztuka awangardowa ulega komercjalizacji, ograniczył swoje skupienie na ekspresji artystycznej, takiej jak malarstwo i poezja.

Około 1920 roku jego zainteresowania doprowadziły go do duchowych, transcendentalnych i „ponadracjonalnych” studiów okultystycznych.

Zaczął czytać różne teksty ezoteryczne i stopniowo zagłębiał się w okultyzm, alchemię, magię i studia orientalne.

W 1927 roku wraz z innymi włoskimi ezoterykami założył Gruppo di Ur.

Celem grupy było zapewnienie „duszy” rozwijającemu się wówczas ruchowi faszystowskiemu poprzez odrodzenie starożytnego pogaństwa.

Chociaż ogólnie sympatyzował z jej celami i ideologią, Evola nigdy nie dołączył do Narodowej Partii Faszystowskiej Mussoliniego.

W pewnym momencie Duce (patrz po lewej) zapytał Evolę, dlaczego nie wstąpił do właściwej Partii Faszystowskiej.

Evola odpowiedział, że dalsze istnienie partii dowodzi w końcu porażki faszyzmu, skoro państwo stało się wszystkim i wchłonęło wszystkie mniejsze podległości, jak mogłoby istnieć coś takiego jak „partia”, która – jak wskazuje samo to słowo – reprezentuje interes częściowy lub szczególny?

Evola był jednym z wielu prawicowych ideologów, którzy sprzeciwiali się porozumieniom laterańskim Benito Mussoliniego z Kościołem rzymskokatolickim i odrzucali nacjonalizm partii faszystowskiej i jej skupienie się na polityce tłumu ruchu masowego; miał nadzieję, że wywrze wpływ na reżim w kierunku własnej wariacji na temat faszystowskich teorii rasowych i swojej „tradycjonalistycznej” filozofii.Mussolini przeczytał Sintesi di Dottrina della Razz’a Evoli w sierpniu 1941 roku i był pod takim wrażeniem, że osobiście spotkał się z Evolą i przekazał mu pochwały.

Evola wspominał później, że Mussolini znalazł w swojej twórczości wyjątkowo rzymską formę faszystowskiego rasizmu, różniącą się od tej, którą można spotkać w nazistowskich Niemczech.

Dzięki wsparciu Mussoliniego Evola założył czasopismo „Sangue e Spirito” (Krew i duch).

Aby dalej studiować niemieckich teoretyków rasy, Evola udał się do Niemiec w lutym 1942 roku i uzyskał wsparcie dla niemieckiej współpracy nad „Sangue e Spirito” od czołowych nazistowskich teoretyków rasy.

Evola wspierał faszyzm dla własnych celów, ale reżim skarcił go, ponieważ nie zawsze jego cele były ich celami.

Włoski faszyzm upadł, gdy w środku wojny w 1943 roku Mussolini został obalony i uwięziony.

Evola, choć nie był członkiem Partii Faszystowskiej, był jedną z pierwszych osób, które powitały Mussoliniego, gdy ten został uwolniony z więzienia przez Otto Skorzenego w 1943 r.

Po kapitulacji Włoch przed siłami alianckimi 8 września 1943 r. Evola przeniósł się do Niemiec, gdzie spędził resztę II wojny światowej, pracując także jako badacz masonerii dla SS Ahnenerbe w Wiedniu.

Miał zwyczaj chodzić po mieście podczas nalotów bombowych, aby lepiej „rozważać swoje przeznaczenie”.

Podczas jednego z takich sowieckich nalotów, w marcu lub kwietniu 1945 r., odłamek pocisku uszkodził mu rdzeń kręgowy, w wyniku czego został sparaliżowany od pasa w dół i pozostał w nim do końca życia.

W narodowym socjalizmie Evoli było wiele rzeczy: koncepcja państwa rządzonego przez Zakon, którą w jego odczuciu ucieleśniała SS.

Skłaniamy się ku opinii, że zalążek Zakonu w wyższym sensie tradycji można upatrywać w „Czarnym Korpusie ” – pisał w „Vita Italiana” (15 sierpnia 1938).

Ponownie w Vita Italiana (sierpień 1941, „Per una profonda alleanza italo-germanica” [O głęboki sojusz włosko-germański]) pisze: „ Poza granicami partii i jakiejkolwiek struktury polityczno-administracyjnej elita w państwie Forma nowego „Porządku”, czyli rodzaj organizacji ascetyczno-wojskowej, spajanej zasadami „lojalności” i „honoru”, musi stanowić podstawę nowego państwa .

Jak wspomniano, Evola uważał za tę elitę SS, którą Himmler starał się zaprojektować na wzór Zakonu Krzyżackiego.

Burgowie Zakonu SS ze swoimi „inicjacjami”, naciskiem na przekraczanie pierwiastka czysto ludzkiego, warunku męstwa fizycznego, a także wymogów etycznych (lojalność, dyscyplina, przeciwstawienie się śmierci, gotowość do poświęceń, bezinteresowność), utwierdził Evolę w swoim przekonaniu.

Po drugiej wojnie światowej Evola kontynuował swoją pracę w dziedzinie ezoteryki.

Napisał wiele książek i artykułów na temat magii seksualnej i różnych innych studiów ezoterycznych, w tym „Joga mocy: tantra, Shakti i sekretna droga” (1949), „Eros i tajemnice miłości: metafizyka seksu”. (1958), „Medytacje na szczytach: wspinaczka górska jako metafora poszukiwań duchowych” (1974), „Ścieżka oświecenia według tajemnic mitraickich” (1977).

Napisał także dwie książki o wyraźnie politycznym charakterze: „Ludzie wśród ruin: powojenne refleksje radykalnego tradycjonalisty” (1953), „Ride the Tiger: A Survival Manual for the Aristocrats of the Soul” (1961) oraz autobiografię. Ścieżka cynobru” (1963).

W latach powojennych pisma Evoli cieszyły się dużym uznaniem członków ruchu neofaszystowskiego we Włoszech i z tego powodu od czerwca do listopada 1951 r. był on sądzony pod zarzutem próby odrodzenia faszyzmu we Włoszech .

Został uniewinniony, ponieważ mógł udowodnić, że nigdy nie był członkiem partii faszystowskiej i że wszelkie oskarżenia zostały postawione bez dowodów mogących wykazać, że jego pisma gloryfikują faszyzm.

Evola zmarła niezamężna i bezdzietna 11 czerwca 1974 roku w Rzymie.
Jego prochy zostały złożone w otworze wyciętym w lodowcu na górze Rosa.

FILOZOFIA

Fryderyk Nietzsche mocno wpłynął na myśl Evoli.

Jednak Evola skrytykował Nietzschego za brak „elementu transcendentnego” w jego filozofii, co ostatecznie doprowadziło do załamania psychicznego tego ostatniego.

Według Evoli potrzebny jest punkt odniesienia, a punktu tego nie można osiągnąć za pomocą zmysłów czy logiki, ale poprzez transcendentalne doświadczenia, osiągane poprzez symbolikę bohaterskiego pierwiastka w Człowieku.

Systematyczne i szczegółowe odniesienia Evoli do tekstów starożytnych i współczesnych utrudniają mówienie o wpływach, chociaż mogą istnieć podobieństwa między Evolą i Platonem, Oswaldem Spenglerem (po prawej), Houstonem Stewartem Chamberlainem (po lewej), Arthurem de Gobineau, Friedrichem Nietzschem , Meisterem Eckharta, Homera, Jacoba Boehme, René Guénona i niektórych myślicieli katolickich, takich jak Juan Donoso Cortés i Joseph de Maistre.

Włoski filozof historii Giambattista Vico dostarczył Evoli koncepcji pierwotnego prawa heroicznego, „naturalnych praw heroicznych” oraz znaczenia indoeuropejskiego łacińskiego terminu vir jako wskazującego na „mądrość, kapłaństwo i królewskość”.

Kluczowy dla sformułowania przez Evolę koncepcji „męskości słonecznej” w porównaniu z „męskością chtoniczną” i regresji matriarchalnej był niezależny XIX-wieczny szwajcarski uczony Johann Jakob Bachofen. Inne znaczące, filozoficznie fundamentalne wpływy na Evolę obejmują starożytne pisma aryo-hinduskie, które uczą koncepcji „bezstronnej przemocy” oraz Bhagavad Gita.

Podobnie jak Guénon (patrz po prawej) wierzył, że ludzkość żyje w Ciemnym Wieku rozpętanych, materialistycznych apetytów.

Ten Ciemny Wiek jest ostatnim z czterech wieków, które tworzą cykl od Złotego Wieku do Hezjodycznej Epoki Żelaza.

Evola argumentował, że zarówno włoski faszyzm, jak i narodowy socjalizm żywią nadzieję na odtworzenie pierwotnej „rasy niebiańskiej”.

Dla Evoli słowo Tradycja miało znaczenie bardzo podobne do Prawdy.

Doktryna czterech wieków, szeroka charakterystyka atrybutów Tradycji i ich przejawów w tradycyjnych społeczeństwach stanowi pierwszą połowę najważniejszego dzieła Evoli „Bunt przeciwko współczesnemu światu”.

W „Buntu przeciwko współczesnemu światu” wyjaśnia, zgodnie ze starożytnymi tekstami, że nie ma jednej Tradycji, ale dwie: starsza i zdegenerowana tradycja, kobieca, matriarchalna, nieheroiczna, związana z telluryczną pozostałością rasy negroidalnej z Lemurii (kontynent ); i wyższy, który jest męski, heroiczny, „urański” i czysto aryo-hiperborejski (patrz po prawej) w swoim pochodzeniu.

Z tej ostatniej zrodziła się później niejednoznaczna tradycja zachodnioatlantycka, która łączyła aspekty zarówno poprzez historyczne migracje hiperborejskie, jak i ich degenerującą asymilację egzotycznych wpływów duchowych z Południa.

Według Evoli, w Złotym Wieku w dominujących elitach istniało „Boskich Królów”, zbieżność dwóch sił, mianowicie zasady duchowej i zasady królewskiej.

Wychodząc z tradycji aryjskiej, postrzega ludzki typ Boskiego Króla jako ucieleśnienie ideału Złotego Wieku.

Struktura klasycznego tradycyjnego państwa opiera się na ścisłej hierarchii funkcji społeczno-politycznych, gdzie niższe funkcje zajmują się samą materią i organiczną witalnością, a wznoszące się funkcje są stopniowo rządzone przez ducha.

Porządek ten, w którym moce ducha są powiązane ze statusem społecznym, Evola stwierdza, że ​​skrystalizował się w Republice Platona (patrz po lewej), starożytnym społeczeństwie irańskim i średniowiecznych hierarchicznych podziałach klasowych między chłopami, mieszczanami, szlachtą oraz duchowieństwem i wojskowymi zakonami religijnymi (patrz majątki królestwa).

Inwolucja poprzez cykl wieków znalazła odzwierciedlenie w prawie regresji kast, od pierwotnych „narodzonych w niebie” królów do wyświęconych, niewolniczych uzurpatorów i bezrasowych pariasów teraźniejszości.

Evola postrzegał dynastię Gibelinów cesarzy Hohenstauffen (patrz po prawej) (1152–1271) jako germańskiego orędownika pierwotnej „świętej królewskości” w odnowionym Świętym Cesarstwie Rzymskim.

Kiedy upadła słoneczna, złota, święta królewskość mitycznego pierwszego wieku, władza przeszła na księżycową, srebrną, feminizowaną kastę kapłańską, zanim nieuświęcona szlachta wojowników walczyła z nią, ogłaszając epokę brązu.

Następnie władza przechodzi w ręce kasty kupieckiej, reprezentowanej przez włoską komunę, masonerię (patrz po lewej), żydowską oligarchię finansową renesansu i amerykańską plutokrację judeo-protestancką Nowego Świata.

Na początku XX wieku zorganizowani robotnicy i marksistowsko-trockistowscy wywrotowcy starali się przekazać władzę ostatniej kascie niewolników, czyli pariasowi-konsumentowi, redukując wszystkie wartości do materii, maszyn, dysgenicznego egalitaryzmu i panowania abstrakcyjnej ilości.

Droga do oświecenia jest głównym tematem wielu dzieł Evoli.

Próbuje pokazać sposoby, które pozwalają człowiekowi przetrwać duchowo nienaruszonym we współczesnej epoce zaciemnienia i osiągnąć ponadludzkie wyzwolenie lub transcendencję.

Nawet w swojej książce „Medytacje na szczytach: wspinaczka górska jako metafora duchowych poszukiwań” Evola omawia wspinaczkę górską jako możliwe podejście lub wsparcie na drodze inicjacyjnej ascezy, w której bohaterskie działanie łączy się ze specjalistyczną wiedzą i treningiem, którego kulminacją jest inicjacja — wspinaczka na górę (patrz po prawej).
W ten sposób, a nie jako sport czy rekreacja, wspinaczka górska może być „duchową wyprawą”, jak sugeruje podtytuł książki.

Według Juliusa Evoli tradycja w najczystszej postaci obejmowała ascezę, którą opisał w „Doktrynie przebudzenia: osiągnięcie samodoskonalenia”.Opisuje dwa podstawowe i uzupełniające się typy ascezy – ascezę działania i kontemplację. Ascetyzm działania uosabia wojownik, zaś kontemplacji czysty asceta.

W „Metafizyce wojny – bitwa, zwycięstwo i śmierć w świecie tradycji” Evola opisuje, w jaki sposób wojna może być środkiem, dzięki któremu wojownik może zostać powołany do wyższej formy duchowej egzystencji.

Wspomina wiele armii, które prowadziły wojnę w celach duchowych, na przykład chrześcijańskich rycerzy podczas krucjat, islamistycznego dżihadu, pogańskiego Asatru itp., gdzie ci, którzy zginęli w bitwie, byli postrzegani jako bohaterowie i udawali się na „wyższe miejsce” „po ich śmierci.

Evola odrzucił pacyfizm, gdyż według niego był materialistyczny i zapewniał ludziom wygodę i słabość w egzystencji, wojna natomiast przełamuje rutynę „wygodnego życia” i oferuje przemieniającą wiedzę o życiu: „życie według śmierci”.

Evola pisze, że wojna zawsze ma wartość antymaterialistyczną, wartość duchową.

W swoich pracach Evola wzywa do „przebudzenia heroicznych ideałów” i spirytyzmu poprzez wojnę.

W „Eros and the Mysteries of Love: The Metaphysics of Sex” Evola opisał praktykę magii seksualnej jako ascetyzm działania, który pozwala osiągać stany transcendentne poprzez działanie fizyczne, przede wszystkim seks.

Aby wyjaśnić metafizykę seksu, Evola przytacza pierwotne znaczenie słowa „orgia” jako „stan natchnionego uniesienia, który zapoczątkował proces inicjacyjny w starożytnych greckich misteriach, ale kiedy to wywyższenie erosa, samo w sobie podobne do innych doświadczeń nadzmysłowa natura, zostaje zindywidualizowana jako tęsknota wyłącznie cielesna, następnie ulega degradacji i ostatecznie kończy się w formie ukonstytuowanej przez zwykłą „przyjemność, czyli weneryczne pożądanie” (The Metaphysics of Sex, s. 48). Evola uważałseks za „ największa magiczna siła w naturze ”.

Wśród uczonych istnieją sprzeczne poglądy na temat kategoryzacji politycznej Evoli i jego możliwych związków z faszyzmem i neofaszyzmem.

Evola utrzymywał, że polityka, podobnie jak wszystko inne w życiu, powinna patrzeć w górę i poza siebie. Główny argument Evoli przeciwko współczesna polityka „demagogiczna” to jej odwrócone materialistyczne skupienie i mentalność, wywodzące się z odwróconego porządku kast.

Według Evoli w nowożytności, z powodu tego, co nazywa regresją kast, niegdyś dominująca kasta wojowników (wykrystalizowana w średniowiecznym wojskowe zakony religijne i etyka rycerska oraz jej kodeks wojownika) zostały zdegradowane do postaci zwykłego demokratycznego żołnierza i najemnika, którzy służą sztucznym, bezdusznym potrzebom dominujących obecnie interesów kupieckich i przemysłowych.

Jak stwierdza Evola: „ W przeciwieństwie do «żołnierza» istniał typ wojownika i członka arystokracji feudalnej; kasta, do której należał ten typ, stanowiła centralny rdzeń odpowiedniej organizacji społecznej. Kasta ta nie była na usługach klasę burżuazyjną, ale raczej nad nią panował, gdyż klasa, która była chroniona , zależała od tych, którzy mieli prawo do noszenia broni w zstępującym sensie wywrotowych kolektywistów, ale w sensie przeciwstawienia się dominacji niższych przejawów współczesnego ducha burżuazyjnego (zniewieściały materializm, komercjalizm, gangsteryzm itp.).

Tendencja burżuazyjna ma swoją nieuniknioną rolę w społeczeństwie, ale nie może być absolutyzowana; raczej należy oczyścić, powstrzymać burżuazję, a jej wartościom należy nadać odpowiednią przestrzeń, ale podporządkować je wartościom nadrzędnym.
Jesteśmy antyburżuazyjni, ponieważ typ burżuazyjny, choć przewyższa proletariat, jest jednak gorszy od zakonów żołniersko-bohaterskich i duchowo-kapłańskich.

Typ burżuazyjny w porównaniu do wojownika sakralnego, Evola próbował wpłynąć na włoski ruch faszystowski w kierunku konserwatywno-rewolucyjnym, w jakim jego zdaniem powinien zmierzać – w kierunku radykalnego tradycjonalizmu; tj. z dala od egzoterycznego współczesnego Kościoła chrześcijańskiego, burżuazji i mas.

W dekadzie bezpośrednio po wojnie Evola napisał dwie książki, które w swoich przepisach dotyczących działań politycznych luźno mieszczą się w kategoriach „ascetyzmu działania” i „ascetyzmu kontemplacji”.

W „Men Among the Ruins” Evola opisał postawę tradycjonalistyczną – prawdopodobnie prowadzącą do reakcyjnej rewolucji – taką, jaką, jak miał nadzieję, mógł być faszyzm z właściwymi przywódcami.

Taka postawa jest rodzajem ascezy działania wzywającej do działań politycznych w celu zreformowania obecnego społeczeństwa w kierunku konserwatywno-rewolucyjnym/radykalnym Tradycyjnym.

OKULTYSTYCZNY RASIZM

Wiele artykułów i książek Evoli wyraźnie porusza temat rasy.
W niemieckim tłumaczeniu „Imperialismo pagano” Evola uznał zasadniczy antysemityzm za jeden z podstawowych elementów zbawczego „odrodzenia rasowego” we współczesnym świecie.

Evola nie tylko starał się zidentyfikować Karola Marksa (patrz po prawej), jednego z architektów współczesnego świata materializmu, niższości, pozornej równości i rozkładu kulturowego, jako Żyda, ale mówił o żydowskim jarzmie kapitalistycznym, które utrudniało wszelkich wysiłków na rzecz odrodzenia rasy”.

Evola oskarżył Żydów, a także to, co nazwał „duchem semickim”, o wywieranie żrącego wpływu na rasę „nordycką” (rasę, która w mitologii Evoli była analogiczna do nazistowskich „Aryjczyków” „).

Evola argumentował, że nie tylko Żydów, ale nawet nie-Żydów „ zjudaizowanych w swoich duszach ” należy zwalczać za pomocą „ spójnego, całkowitego, bezstronnego ” antysemityzmu, biorąc pod uwagę środki umożliwiające „ identyfikację i zwalczanie mentalności żydowskiej ”.

Evola popierał nazistowski antysemicki pogląd, że we współczesnym świecie istnieje ukryta forma żydowskiej władzy i wpływów; uważał, że żydowska władza jest symptomem braku we „nowoczesnym” świecie prawdziwego arystokratycznego przywództwa.

Evola utrzymywał ponadto, że naród żydowski oczernia wzniosłych „ aryjskich ” ideałów (wiary, lojalności, odwagi, oddania i stałości) poprzez „ żrącą ironię ”, która przypisywała wszelkie ludzkie działanie pobudkom ekonomicznym lub seksualnym (à la Marks i Freud).

W artykule z 1938 roku Evola oskarżył Zygmunta Freuda (patrz po lewej), Karola Marksa i Cesare Lombroso o bycie „zwolennikami żydowskiej kultury materialistycznej w XIX wieku; dwa lata później w eseju zatytułowanym „Żydzi i matematyka” Evola scharakteryzował judaizm jako antytezą „ cywilizacji aryjskiej ” i szeroko zaatakował szereg tego, co uważał za przykłady wpływów żydowskich, od pitagoreizmu po matematykę.

Artykuł ilustrowano zdjęciami znanych Żydów przeplatanych klasycznymi przedstawieniami antysemickimi.

W „The Metaphysics of Sex” (Inner Traditions, 1. wydanie amerykańskie 1983, s. 9-10) Evola tak wypowiadał się na temat swojej filozofii deewolucyjnego duchowego rasizmu: „ Naszym punktem wyjścia nie będzie nowoczesna teoria ewolucji, ale tradycyjna doktryna inwolucji. Nie wierzymy, że człowiek powstał od małpy w drodze ewolucji. Wierzymy, że małpa pochodzi od człowieka w drodze inwolucji. Zgadzamy się z Josephem De Maistre, że ludy dzikie nie są ludami prymitywnymi w sensie ludów pierwotnych, ale raczej zdegenerowanymi pozostałościami starożytnych ras, które zniknęły. Zgadzamy się z różnymi badaczami (Kohlbrugge, Marconi, Dacque, Westenhofer i Adloff), którzy zbuntowali się przeciwko dogmatowi ewolucyjnemu, twierdząc, że gatunki zwierząt wykazują degenerację potencjału pierwotnego człowieka. Te niespełnione lub wypaczone potencjały manifestują się jako produkty uboczne prawdziwego procesu ewolucyjnego, którym człowiek kierował od początku .”

Evola wierzył, że rasa „ nordyckich ” ludzi, wywodząca się w starożytności z Arktycznej Hyperborei Złotego Wieku, pierwotnie pół-niematerialna i „miękka” bez kości”, odegrał kluczową rolę założycielską Atlantydy i wysokich kultur zarówno Wschodu, jak i Zachodu.

W oczach Evoli na wpół zapomniane, tajemnicze wspomnienia „rasy ponadludzkiej ”, która kiedyś istniała w „ północnym raju ” (patrz po prawej), stanowią dziedzictwo tradycji wielu różnorodnych ludów.
W tej okultystycznej wierze Evola uważał polarną północ za pierwotną ojczyznę białych plemion ur-aryjskich.

Według badań Joscelyn Godwin: „ podstawowy zarys prehistorii Evoli przypomina teozofię, z rasami lemuryjskimi, atlantydzkimi i aryjskimi następującymi po sobie, a przesunięcie bieguna oznacza przejście z jednej epoki do drugiej ” (Arktos, s. 60).

Dualizm Evoli pomiędzy Zorzą Północną i Światłem Południowym, a także schwytanie Atlantydów przez tę ostatnią, można także znaleźć w pismach współzałożycielki teozofii, Heleny Pietrowna Bławatskiej: „Atlantydzi grawitowali w stronę bieguna południowego, otchłani, w sposób kosmiczny i ziemskie – skąd oddychają gorące namiętności wzniecane w huragany przez kosmiczne Żywiołaki, których siedziba jest.”

„Każde dobroczynne działanie (astralne i kosmiczne) pochodzi z Północy, każdy śmiercionośny wpływ z Bieguna Południowego. Są one w dużym stopniu powiązane z i wpływaj na magię prawej i lewej ręki.”

Dr Victor A. Shnirelman, antropolog kultury i etnograf, zauważył, że kosmologiczne idee rasowe pojawiają się także w neoteozoficznych pismach Alice Bailey, niegdyś uczennicy HP Bławatskiej.

Shnirelman napisał, że w naukach Baileya „ Żydów przedstawiano jako «ludzki produkt dawnego Układu Słonecznego», powiązanego ze «Złem Świata »”; zidentyfikował „podobne idee” w pracach Baileya i Evoli.

Według Evoli hierarchia ras jest w rzeczywistości hierarchią ucieleśnionych duchowości; to duch, a nie substancja etniczna, określa kulturę; ale jednocześnie rasa jest biologiczną „pamięcią” określonej orientacji duchowej.

Aby opisać to, co nazywał niższymi, tellurycznymi rasami Negroidów, często używał terminu „ południowe ”, podczas gdy dla niego rasy wyższe były „ północne ”. Wskazano, że„ Północ ” i „ Południe” mają jednocześnie znaczenie metafizyczne, geograficzne i antropologiczne: „ Zwłaszcza w okresie długiej, mroźnej zimy było rzeczą naturalną, że rasy północne doświadczały Słońca, Światła i Ognia samo w sobie powinno działać w sensie duchowo wyzwalającym. Dlatego natury uranowo-słoneczne, olimpijskie lub wypełnione niebiańskim ogniem rozwinęłyby się znacznie bardziej z sakralnej symboliki tych ras niż z innych.

Co więcej, surowy klimat, jałowość gleby, konieczność polowań, a w końcu konieczność emigracji przez nieznane morza i kontynenty w naturalny sposób ukształtowały tych, którzy zachowali duchowe doświadczenie Słońca, świetlistego nieba i ognia w temperament wojowników, zdobywców, nawigatorów, aby sprzyjać syntezie duchowości i męskości, której charakterystyczne ślady zachowały się u ras aryjskich (Revolt, s. 208). 

Według Evoli nowsze ludy Północy, Białej i Aryjskiej (pomimo mieszania się ras) pośrednio zachowały więcej pierwotnej arktycznej hiperborejskiej pamięci krwi i są obiektywnie duchowo lepsze od archaicznych, mających obsesję na punkcie materii zdegenerowanych pozostałości ras Południa .

Odnosząc się do „demonicznej” natury niższych ras negroidów i ich zdegenerowanych pozostałości, Evola opiera się na starej tradycji aryo-zoroastryjskiej, która uczy, że Murzyni należeli do Ciemnej Strony.

Rozkwitając u przedstawicieli greckich, przedceltyckich, aryjskich, rzymskich i germańskich, z mniej więcej etniczną, ale wielką duchową czystością, „Światło Północy” zostało znacznie utracone na rzecz odgałęzienia Atlantydy, które skalało się poprzez duchową integrację z duchową sferą księżycową świata „Matki” lub „Ziemi” „Światła Południa” i dalszego krzyżowania ras z bestialskimi, ciemnymi rasami Lemurii.

„Bunt przeciwko współczesnemu światu” przedstawia historię świata jako sagę dualistycznego konfliktu pomiędzy „Światłem Północy” i „Światłem Południa”: po jednej stronie stoją uranowe, patriarchalne zasoby czystszej linii hiperborejskiej, surowo uwarunkowane klimatycznie i heroiczne z drugiej strony chtoniczni i tytaniczni podrzędne rasy oraz duchowo/etnicznie znieprawieni spadkobiercy upadłej cywilizacji atlantydzkiej schwytanej przez „Światło Południa” i jej kapłańską i naturalistyczno-panteistyczną religię rozwiązłej roślinności i zwierząt płodność.

Evola cytuje opis upadku Atlantydy przez Platona w wyniku krzyżowania się ras Atlantydy z rodzajem ludzkim (Kritias, 110c; 120d-e; 121a-b) oraz biblijny mit o benei elohim, Synach Bożych, którzy katastrofalnie mieszają się z „córkami ludzkimi” ( Rdz 6, 4-13) jako wsparcie dla jego ezoterycznej, aryjskiej antropogenezy.

Evola interpretuje znaleziska archeologiczne dotyczące skamielin półludzkich hominidów nie tylko jako czysto pierwotne, ale jako dowód błędnego kojarzenia niebiańskiej rasy borealnej z podrzędnymi rasami zwierzęcymi, a najczęściej jako pozostałości zdegenerowanych, bestializowanych ras w ich końcowych stadiach inwolucyjnych poprzedzających wyginięcie.

Tak jak Evola potwierdził naturalną hierarchię pomiędzy różnymi jednostkami tej samej rasy, tak też potwierdził naturalny porządek rang pomiędzy różnymi rasami ludzkimi.

Jako najlepiej zachowana pozostałość pierwotnych niebiańskich Hiperborejczyków, Evola uznał białą rasę w jej różnych gałęziach za twórcę największych cywilizacji planetarnych: „ Musimy pamiętać, że za różnymi kaprysami współczesnych teorii historycznych i jako głębszy i pierwotną rzeczywistością, istnieje jedność krwi i ducha ras białych, które stworzyły największe cywilizacje zarówno Wschodu, jak i Zachodu, irańską i hinduską, a także starożytną grecką, rzymską i germańską” ( The Doctrine of Awakening, s. 14).

Charakteryzując rasę jako coś dziedzicznego i biologicznego, Evola twierdził również, że rasy nie można po prostu i liniowo zdefiniować na podstawie samego koloru skóry i różnych innych czynników dziedzicznych. Innymi słowy, oprócz biologii w przeważającej mierze „aryjskiej” lub szerzej „północnej”, która jest początkowym niezbędnym warunkiem dalszego różnicowania rasowego, trzeba udowodnić, że jest się duchowo „aryjskim”.

Fakt, że w Indiach termin Arya był synonimem dwija, „podwójnie narodzony” lub „odrodzony”, potwierdza tę tezę.
Dla niego wyższa rasa oznaczała coś w rodzaju nadludzkiej, duchowej kasty.

Evola napisał: „ element nadprzyrodzony był podstawą idei tradycyjnego patrycjatu i prawowitej rodziny królewskiej ”.
Evola szczycił się opracowaniem teorii ras, która wykraczała poza kwestie czysto biologiczne i sięgała ku duchowości.
Tym, co stanowi wyższą rasę dla Evoli, jest duchowa orientacja danego gatunku, subsumpcja niezbędnego materiału biologicznego (a to rzeczywiście oznaczało rasy aryjskie) pod jakościowo wznoszącą się formą, a mianowicie odniesieniem do królestwa ducha.

Evola twierdzi, że kultura światowa wyłania się z twórczości „ ur-aryjskiej ” i „ słoneczno-nordyckiej ” krwi.
I odwrotnie, upadek kultury jest funkcją nieudolnej mieszaniny krwi aryjskiej z mniej „zwierzęcą” krwią.

Według „Imperialismo pagano” „ naturalny ” i endogamiczny system kastowy starożytności, który podtrzymywał „ czystość ” tworzących kulturę „ hiperboreańsko-nordyckich ” powoli rozpadał się z czasem pod korozyjnym wpływem religii semickiej i „ ducha semickiego ” . .

Chociaż Evola miał jasność co do względnej nieistotności fizycznych cech rasy, przyznał, że „pierwotni Hiperborejczycy”, do których był krytycznie zaniepokojony, byli prawdopodobnie „dolichocefalami, wysokimi i szczupłymi, blondynami i niebieskookimi” (Sintesi di Dottrina della Razza, s. 67).

Evola utrzymywał, że fizyczna mieszanina ras, szczególnie pomiędzy Aryjczykami i rasami „obcymi” (tj. niearyjskimi), była zawsze niebezpieczna – ale mieszanina „spokrewnionych” ras mogła wytworzyć wigor hybrydy. Biorąc pod uwagę jego hojne pojęcie o tym, co stanowi rasę aryjską (Evola był przekonany o hiperborejskim pochodzeniu większości Europejczyków), te rasy kandydujące, które Evola uważał za naprawdę „ obce ”, nigdy nie zostały wyraźnie skatalogowane – z wyjątkiem Semitów i głęboko zabarwionych ludów Afryka Subsaharyjska (zob. Evola, „Psicologiacriminale ebraica”, Difesa della Razza 2, nr 18, s. 32–35; Sintesi di Dottrina della Razza, s. 74, 237).

Dla wszystkich kwalifikujących się wydawało się całkowicie jasne, że wszystkie rasy materialne, które Evola zidentyfikowała jako zdolne do służenia za gospodarzy pozabiologicznych i nadprzyrodzonych elementów duchowych, były rzekomo biologicznymi potomkami „aryjsko- nordyckich ” Hyperborei. W złotym wieku rasa niebiańska była duchowa — tylko stopniowo, z biegiem czasu, nabierała właściwości materialnych.

Nieodzowną konsekwencją krzyżowania ras był ciągły i nieodwracalny upadek istot niebieskich w czasach starożytnych (Evola identyfikuje Żydów jako zapewniających „ferment rozkładu, rozkładu i zepsucia” w starożytności; zob. Evola, Sintesi di Dottrina della Razzap. 160 ; Rivolta contro il mondo moderno, s. 314), wątłe odrodzenie za czasów Rzymian i kolejne przez Nordów-Niemców w okresie Świętego Cesarstwa Rzymskiego (patrz po prawej) – ale do czasów renesansu, z jego humanizmem , racjonalizm, uniwersalizm i jego stopniowe poddawanie się tezom o równości wszystkich ludzi, ludzkość wkroczyła w końcowy wiek „zapomnienia”, koniec obecnego cyklu rasowego.

Dla Evoli, biorąc pod uwagę fatalną ścieżkę, jaką przebyła historia, pozostała tylko jedna droga dla współczesnej ludzkości: próba odtworzenia pierwotnej rasy niebieskiej, pośród gruzów poprzednich cykli ras, przy użyciu rasowych pozostałości Hyperborejczyków.

Dla Evoli siły duchowe kształtowały rasy dla ich własnych, nieodgadnionych celów.

Pogląd, że mutacje rządzone „ z góry ” mogą być źródłem rasizmu, był stosunkowo powszechnym przekonaniem wśród niemieckich ezoteryków (zobacz Pauwels i Bergier, The Morning of the Magicians, s. 400–405). Genetycy, argumentował Evola, nie przedstawili przekonującego opisu tego, jak zachodzą mutacje.

W konsekwencji utrzymywał, że „przyczyny należy szukać gdzie indziej, w działaniu elementu superbiologicznego, którego nie można sprowadzić do determinizmu fizycznego przekazywania materiału genetycznego ”. Prawdziwą przyczynę dziedzicznej zmienności należało znaleźć „ raczej wychodząc z innego punktu widzenia, który zapewnia zupełnie inny zbiór praw ” niż ten, który wyznaczają nauki empiryczne.

Biorąc pod uwagę to przypuszczenie, Evola zaczął argumentować, że faszyzm lub narodowy socjalizm – ze swoim bohaterstwem, ofiarniczą i ascetyczną etyką, autorytarnym i hierarchicznym porządkiem, wraz z odwoływaniem się do mitów i rytuałów – zapewniły środowisko zgodne z „ duchem ” niebiańskie.

To mogłoby wystarczyć do wywołania kosmicznego, choć stopniowego, ponownego pojawienia się rasy niebiańskiej.
W takich okolicznościach formacyjna duchowa zasada, która w ostatecznym rozrachunku rządzi transcendentną „ nadhistorią ” ludzkości, mogłaby dosłownie odtworzyć jednostki pierwotnej rasy twórczej Hyperborei.

Evola starała się wykazać, że o takim rezultacie nie będzie zasadniczo decydowała biologia, ale duch kosmiczny – że jego kształtujący wpływ może przekształcić jednostki w osoby odpowiadające odpowiednio odpowiadającej im duszy i duchowi – aby ponownie uczynić je „ czystymi ”.

Pisma Evoli nadal wywierają wpływ zarówno w okultystycznych kręgach intelektualnych, jak i na europejską skrajnie prawicową politykę. Jest szeroko tłumaczony na język francuski, hiszpański i niemiecki.

Źródło: https://thirdreichocculthistory.blogspot.com/2011/10/third-reich-and-gnosticism.html